نمايد، يعنى آنها را غليظ تلفظ كند نه رقيق؛ لكن بنابر اقوى تلفظ آنها بدون تفخيم هم صحيح است.

998- كسى كه بلد نيست تكبيرة الإحرام را به طور صحيح بگويد، بايد آن را ياد بگيرد، و جائز نيست پيش از ياد گرفتن آن داخل در نماز شود؛ مگر اينكه وقت تنگ باشد، كه در اين صورت بايد هر طور كه مى‌تواند تكبيرة الإحرام را بگويد؛ و اگر قدرت بر غلط گفتن هم ندارد، ترجمه آن را به هر زبانى كه مى‌تواند بگويد.

999- كسى كه بلد نيست تكبيرة الإحرام را به طور صحيح بگويد، چنانچه ياد گرفتن آن را به قدرى تأخير بيندازد كه وقت نماز تنگ شود، معصيت كرده است ولى نمازش صحيح مى‌باشد.

1000- هرگاه نمازگزار تكبيرة الإحرام را به طور صحيح و به قصد شروع نماز بگويد، و دوباره آن را به طور صحيح و با همان قصد بگويد، با زياد شدن اين ركن نمازش باطل مى‌شود، و بايد مرتبه سوم تكبير بگويد، و اگر مرتبه چهارم نيز با همان قصد بگويد تكبير چهارم مبطل است و محتاج به تكبير پنجم خواهد بود، و به همين ترتيب هرچه بالا برود تكبيرى كه در عدد جفت است مبطل نماز مى‌باشد، و آنچه طاق است صحيح و ركن نماز مى‌باشد.

1001- اگر نمازگزار در بين نمازى- مثلًا نماز ظهر- از روى فراموشى براى نماز ديگرى- مثلًا نماز عصر- تكبير بگويد، و بعد متذكر شود، بنابر اظهر نماز اول او صحيح است، و بايد آن را تمام كند، و اعاده آن لازم نيست.

1002- احتياط مستحب آن است كه نمازگزار تكبيرة الإحرام نماز را به چيزى كه پيش از آن مى‌گويد- مثلًا به اقامه يا به دعائى كه پيش از تكبير مى‌خواند- نچسباند.

1003- اگر انسان بخواهد «اللَّهُ اكْبَر» را به چيزى كه بعد از آن مى‌خواند- مثلًا به‌ «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ»- بچسباند، بايد (راء) «اكْبَر» را با ضمّه- «-»- تلفظ

كند، يعنى بگويد «اللَّهُ اكْبَرُ».

1004- موقع گفتن تكبيرة الإحرام نمازگزار بايد ايستاده و بدنش آرام باشد؛ و اگر عمداً در حالى كه نشسته است يا بدنش حركت دارد تكبيرة الإحرام بگويد، نمازش باطل مى‌باشد.