979- اگر نمازگزار در اين نماز از ايستادن عاجز
شود بايد بنشيند، و اگر از نشستن هم عاجز شود بايد بخوابد، ولى تا بدنش آرام
نگرفته است نبايد چيزى بخواند.
980-
كسى كه بايد نشسته نماز بخواند، اگر نتواند به طور معمول بنشيند، و در موقع نشستن
كف پا را بر زمين مىگذارد، چه فقط كف پاى او بر زمين باشد و چه علاوه بر كف پا
باسن او نيز روى زمين باشد، بايد در موقع نماز صورت و سينه و شكم و ساق پاى او رو
به قبله باشد.
981-
تا وقتى كه نمازگزار مىتواند بنشيند، نبايد خوابيده نماز بخواند؛ و اگر نتواند
راست بنشيند، بايد هر طور كه مىتواند بنشيند؛ و اگر به هيچ قسم نمىتواند بنشيند،
بايد به پهلوى راست بخوابد، به طورى كه روى او به طرف قبله باشد؛ و اگر از اين هم
عاجز است، بايد به پهلوى چپ بخوابد؛ و اگر اين هم ممكن نيست، بايد به پشت بخوابد،
به طورى كه كف پاهاى او رو به قبله باشد.
982-
كسى كه نشسته نماز مىخواند، اگر بعد از خواندن حمد و سوره بتواند بايستد و ركوع
را ايستاده بجا آورد، بايد بايستد و از حال ايستاده به ركوع برود؛ ولى اگر نتواند
بايستد، بايد ركوع را هم نشسته بجا آورد.
983-
اگر امر دائر شود بين مراعات استقبال- رو به قبله بودن- و مراعات قيام،- به اين
معنى كه اگر نمازگزار بنشيند مىتواند رو به قبله نماز بخواند، ولى اگر بايستد
نمىتواند- ظاهراً مراعات استقبال مقدم است.
984-
در وسعت وقت اگر امر دائر شود بين اينكه نمازگزار يا ايستاده نماز بخواند و براى
ركوع و سجود اشاره نمايد، و يا نشسته نماز بخواند و ركوع و سجود را به طور معمول
انجام دهد، أحوط آن است كه بين هر دو صورت جمع كند، و دو نماز بخواند، و براى
خواندن هر كدام وقت نباشد، بايد آن را قضاء نمايد؛ و امّا اگر در تنگى وقت امر
دائر بين دو صورت مذكور شود، بايد نماز را نشسته بجا آورد، و نياز به تكرار ندارد.
985-
اگر امر دائر شود بين نماز ايستاده در حال راه رفتن و بين نماز نشسته، أحوط آن است
كه نمازگزار بين هر دو صورت جمع كند و دو نماز بخواند؛ مگر در تنگى وقت، كه بايد
نماز را نشسته بجا آورد، و نياز به تكرار ندارد.
986-
با توجه به خلاصه مذكور در صفحه 520، اگر نمازگزار نتواند بايستد،