نيست، بلكه در صورت امكان بايد ركوع و سجود را به طور معمول انجام دهد.

سوم: تا جايى كه ممكن است نمازگزار بايد نماز فريضه را ايستاده بخواند؛ امّا نوافل را مى‌تواند نشسته بجا آورد، و لو قيام براى او آسان باشد؛ اگرچه ايستاده خواندن افضل است؛ ولى نشسته خواندن نماز وَتر أحوط است، و نيز كسى كه در حال اختيار به پشت يا به پهلو خوابيده، جائز است در همان حالت نماز نافله را بخواند.

چهارم: جائز است نمازگزار در حال اختيار يك ركعت از نماز نافله را ايستاده و ركعت ديگر را نشسته بجا آورد، بلكه جائز است يك قسمت از يك ركعت را ايستاده و قسمت ديگر را نشسته بجا آورد؛ ولى خواندن نماز فريضه در حال اختيار به اين دو صورت جائز نمى‌باشد.

پنجم: كسى كه نماز فريضه بجا مى‌آورد، بايد در ركعت اول و دوم بعد از حمد يك سوره كامل بخواند؛ ولى خواندن سوره بعد از حمد در نمازهاى مستحبى لازم نيست؛ مگر براى مراعات كيفيّتى كه در بعضى از آنها بعد از حمد ذكر شده است.

ششم: كسى كه نماز فريضه بجا مى‌آورد جائز نيست عمداً بعد از حمد سوره‌هاى سجده‌دار بخواند؛ ولى خواندن سوره‌هاى سجده‌دار در نماز نافله اشكال ندارد.

هفتم: اگر كسى در نماز واجب اشتباهاً مشغول خواندن يكى از سوره‌هاى سجده‌دار شود، چنانچه پيش از رسيدن به آيه سجده بفهمد، بايد آن سوره را رها كند و سوره‌اى را كه سجده واجب ندارد بخواند؛ اما اگر بعد از خواندن آيه سجده بفهمد، مى‌تواند آن سوره را تمام كند، و بعد از نماز سجده آن را بجا آورد؛ و احتياط آن است كه در حال نماز هم با سر به سجده اشاره نمايد؛ ولى چنانچه كسى در نماز نافله سوره سجده‌دار بخواند، بايد بعد از قرائت آيه سجده در وسط نماز سجده كند.

هشتم: در نمازهاى مستحبى اكتفاء به بخشى از يك سوره يا خواندن بيش از يك سوره مانعى ندارد؛ بخلاف نمازهاى فرائض كه اكتفاء به بخشى از يك سوره جائز نيست، و خواندن بيش از يك سوره مكروه مى‌باشد؛ و أحوط ترك آن است.

نهم: در نمازهاى مستحبى عدول از سوره‌اى به سوره ديگر جائز است، و اگر در اين نمازها سهواً ركن كم يا زياد شود موجب بطلان نماز نمى‌شود، و چنانچه نمازگزار اصل نماز را هم رها كند اشكالى ندارد؛ ولى در نمازهاى فريضه هر سه مورد اشكال دارد.