1- ايستادن مأموم به تنهايى در يك صف، هرگاه در بين صفهاى ديگر جا باشد، 2- بجا آوردن نافله بعد از آنكه «قَدْ قامَتِ الصَّلاةُ» گفته شود، بلكه بعد از شروع به اقامه بجا آوردن نافله مكروه است، 3- در صورتى كه امام دعائى را انشاء كند، فقط درباره خودش دعاء كند و ديگران را شريك نگرداند؛ اما اگر امام دعاء مأثور را بخواند و ديگران را در دعاء خود شريك نگرداند كراهت ندارد، 4- تكلم كردن بعد از آنكه مكبّر «قَدْ قامَتِ الصَّلاةُ» بگويد، بلكه در نماز فرادى نيز تكلم كردن در اين حالت مكروه است؛ لكن كراهت آن در نماز جماعت شديدتر است؛ مگر در صورتى كه مأمومين جمع شوند، و پيشنماز معين نداشته باشند، كه در اين صورت سخن گفتن به جهت تعيين امام يا جلو انداختن فردى براى امامت كراهت ندارد، 5- مأموم ذكرهاى نماز را طورى بگويد كه امام بشنود، 6- مأموم تمام قرائت و اذكار نماز يا بعضى از آنها را به امام بشنواند، 7- اقتداء كردن شخص حاضر به امامى كه مسافر است يا بالعكس، البته در صورتى كه تعداد ركعات نماز امام و مأموم با هم مساوى نباشد، پس اقتداء كردن حاضر به مسافر و مسافر به حاضر در نماز مغرب و نماز صبح- كه در اين دو نماز حاضر و مسافر با هم يكسان هستند- كراهت ندارد، و همچنين است اقتداء كردن در غير نماز مغرب و صبح از نمازهايى كه تعداد ركعات امام و مأموم با يكديگر اختلاف ندارند، مثل اقتداء كردن نماز اداء به نماز قضاء يا نماز قضاء به نماز اداء، 8- خواندن نماز جماعت در گودالى كه محل سيل است.

623- در مواضع تخيير كه مسافر مى‌تواند نماز را تمام بخواند، در صورتى كه تمام خواندن را اختيار كند، اقتداء كردن او به امام جماعتى كه حاضر است كراهت ندارد.

624- اقتداء كردن مأموم حاضر به امام حاضر با اختلاف تعداد ركعات نماز آن دو- مثل اقتداء كردن قضاء نماز صبح به نماز ظهر يا مغرب يا اقتداء كردن نماز مغرب به نماز عشاء يا بالعكس- كراهت ندارد.