جائز نيست، هرچند امام جماعت دومى افضل و ارجح باشد؛ لكن اگر حالتى براى امام رخ دهد كه نتواند نماز را تمام كند- مثلًا ديوانه يا بيهوش يا مُحدِث شود، يا مأموم متوجه شود كه امام وضوء ندارد و مُحدث است، يا در بين نماز عارضه‌اى براى امام روى دهد كه نتواند به طور مختار ايستاده نماز بخواند- عدول جائز است، و مأمومين مى‌توانند شخص ديگرى را مقدم نمايند، و نماز جماعت را با او تمام كنند.

472- كسى كه نماز فرادى مى‌خواند، نمى‌تواند نيّت را به جماعت برگرداند.

473- اگر مأموم امام را در حال ركوع درك كند، جائز است اقتداء نمايد و به ركوع رود، و بعد از آن اختياراً به فرادى عدول نمايد؛ اگرچه أحوط در اين حال ترك عدول است، مخصوصاً در صورتى كه از اول نماز قصد عدول داشته باشد.

474- اگر مأموم اقتداء كند و بعد از قرائت امام قصد فرادى نمايد و نماز خود را تمام كند، و نماز ديگر خود را در همان ركوع به همان ركعت اقتداء كند، جائز است و نمازش صحيح مى‌باشد.

475- اگر كسى از روى فراموشى يا ندانستن مسأله نماز يوميه را به نمازى مثل نافله يا نماز آيات كه جماعت در آن جائز نيست اقتداء كند، و پيش از انجام كارى كه منافى نماز فرادى است متذكر شود و به فرادى عدول نمايد، نمازش صحيح است، و همچنين در صورتى كه بعد از نماز متذكر شود و وظيفه فرادى را انجام داده باشد- يعنى قرائت را خوانده باشد، و چيزى را كه مخالف نماز منفرد است انجام نداده باشد- نمازش صحيح است.

476- اگر ركعات نماز مأموم كمتر از ركعات نماز امام باشد- مثلًا نماز مغرب را به نماز عشاء امام اقتداء كند- بايد بعد از سجده دوم ركعت سوم از امام جدا و منفرد شود و بنشيند، و پس از خواندن تشهد سلام نماز را بگويد، و همچنين هرگاه ركعات نماز مأموم زيادتر از ركعات نماز امام باشد، مثلًا نماز مغرب را به ركعت آخر نماز عشاء امام اقتداء نمايد، بايد بعد از سجده دوم ركعت آخر امام از امام جدا و منفرد شود، و دو ركعت باقى مانده را تنها انجام دهد؛ ولى چنانچه در يك نماز با هم باشند- مثلًا هر دو براى نماز عشاء ايستاده‌اند- و مأموم بعد از نيّت امام اقتداء نمايد، تا آخر نماز نبايد از امام جدا و منفرد شود؛ و الا جماعت اين مأموم باطل مى‌گردد.