مدت آن وقت بماند، بايد نماز آيات را به نيّت اداء بجا آورد.

321- اگر مكلف به گفته كسانى كه از روى قواعد علمى وقت گرفتن خورشيد و ماه را مى‌دانند اطمينان پيدا كند كه خورشيد يا ماه گرفته است، بايد نماز آيات را بخواند، و نيز اگر بگويند فلان وقت خورشيد يا ماه مى‌گيرد و فلان مقدار طول مى‌كشد، و مكلف به گفته آنان اطمينان پيدا كند، و اطمينان او تا وقت گرفتن خورشيد يا ماه باقى باشد، بايد به حرف آنان عمل نمايد؛ و اگر بگويند فلان وقت شروع به باز شدن مى‌كند، بهتر است نماز آيات را تا وقت شروع به باز شدن تأخير بيندازد.

322- اگر مكلف بفهمد نماز آياتى كه خوانده است باطل بوده، بايد آن را دوباره بخواند، و اگر وقت گذشته باشد قضاء نمايد.

333- اگر در وقت نماز يوميه نماز آيات هم بر مكلف واجب شود، چنانچه براى هر دو نماز وقت دارد، هر كدام را اول بخواند اشكال ندارد؛ و اگر وقت يكى از آن دو تنگ باشد، بايد نمازى را كه وقت آن تنگ است اول بخواند؛ و اگر وقت هر دو تنگ باشد، بايد اول نماز يوميه را بخواند.

324- اگر مكلف در بين نماز يوميّه بفهمد وقت نماز آيات تنگ است، چنانچه وقت نماز يوميّه هم تنگ باشد بايد آن را تمام كند، و بعد نماز آيات را بخواند؛ و اگر وقت نماز يوميّه تنگ نباشد، بايد آن را بشكند و اول نماز آيات را بخواند، و بعد از آن نماز يوميّه را بجا آورد.

325- اگر مكلف در بين نماز آيات بفهمد كه وقت نماز يوميّه تنگ است، بايد نماز آيات را رها كند، و مشغول نماز يوميّه شود، و بعد از آنكه نماز يوميّه را تمام كرد- پيش از انجام كارى كه نماز را بهم مى‌زند- بقيّه نماز آيات را از همانجا كه رها كرده است بخواند.

326- اگر در حال حيض يا نفاس زن آفتاب يا ماه بگيرد، نماز آيات بر او واجب نمى‌شود، و قضاء هم ندارد؛ ولى اگر زلزله يا رعد و برق و مانند اينها اتّفاق بيفتد، احتياط واجب آن است كه بعد از پاك شدن نماز آيات را بخواند.

327- اگر مكلف در نماز آيات شك كند كه چند ركعت انجام داده است، و يا شك كند كه در ركوع آخر ركعت اول است يا در ركوع اول ركعت دوم، و فكرش به‌