نماز چهار ركعتى بجا آورد، و بعد از آن از قصد اقامت منصرف شود، ظاهراً اين نماز چهار ركعتى در تحقق قصد اقامت كافى مى‌باشد، و مادامى كه آنجا هست بايد نماز خود را تمام بخواند، و همچنين اگر بعد از قصد اقامت در حال غفلت چهار ركعت نماز در يكى از چهار محلى كه بين تمام خواندن و شكسته خواندن نماز مخير است بخواند، تا زمانى كه در آن محل است بايد نماز را تمام بخواند.

192- در تحقق اقامت معتبر نيست كه نمازگزار مكلف به نماز باشد، پس هرگاه شخص نابالغ قصد اقامت نمايد و در بين ده روز بالغ شود، واجب است در بقيّه ده روز نماز را تمام بخواند، و اگر پيش از بلوغ هم بخواهد يكى از نمازهاى واجب چهار ركعتى را بخواند، استحباباً بايد آن را تمام بجا آورد، و همچنين است قصد اقامت در حال جنون، در صورتى كه قصد از او محقق شود، يا اينكه در حال سلامت قصد اقامت كند و بعد از آن مجنون شود، سپس از جنون بهبود پيدا كند.

و همچنين اگر زن در حال حيض قصد اقامت كند، زمانى كه پاك شود بايد نماز را تمام بخواند، بلكه اگر در تمام ده روز حائض باشد، بعد از آنكه پاك شد بايد تا زمانى كه سفر مجدد آغاز نكرده است نماز را تمام بخواند.

193- عدول از اقامت ده روز پيش از خواندن يك نماز چهار ركعتى قاطع اقامت از وقت عدول است نه كاشف از اينكه اقامت از اول محقق نشده است، پس در زمانى كه مسافر قصد اقامت داشته است، چنانچه نمازى از او فوت شود و پيش از خواندن يك نماز چهار ركعتى از قصد اقامت عدول كند، بايد قضاء آن را تمام بجا آورد، و همچنين اگر يك يا چند روز در زمان قصد اقامت روزه گرفته و پيش از خواندن يك نماز چهار ركعتى از قصد اقامت عدول كند، روزه‌اى كه گرفته است صحيح مى‌باشد؛ ولى بعد از عدول جائز نيست روزه بگيرد يا نماز را تمام بخواند.

194- در عدول از اقامت فرق بين عزم بر نماندن و مردّد شدن بين ماندن و نماندن نيست، لذا اگر مسافر بعد از خواندن يك نماز چهار ركعتى از قصد اقامت عدول كند- چه مردد باشد يا عزم بر نماندن داشته باشد- بايد نماز را تمام بخواند؛ و اگر پيش از آن عدول نمايد- چه مردد باشد يا عزم بر نماندن داشته باشد- بايد نماز را شكسته بخواند.

195- مسافرى كه مى‌خواهد ده روز در محلى بماند، لازم نيست قصد ماندن شب‌