هشت فرسخ يا بيشتر مسافرت كند در حالى كه شك دارد آيا بر او حلال است يا نه، بايد نماز را تمام بخواند.

140- هرگاه خريد و فروش چيزى در اصل حرام ولى به جهت منفعت محلّله جائز باشد، اگر شك در مباح بودن خريد و فروش آن چيز ناشى از شك در حكم غايت آن باشد، در مسافرت براى چنين كارى چنانچه هشت فرسخ يا بيشتر باشد، مكلف بايد نماز را تمام بخواند، مثلًا خريد و فروش خون در اصل حرام است، ولى براى نجات جان بيمار مسلمان جائز است كه به جهت اين منفعت حلال آن را خريد و فروش نمايند؛ ولى اگر مسلمانى به جهت خريد خون براى نجات جان كافرى به مسافرت برود، و در مباح بودن اين غايت- نجات جان كافر- شك كند، چون شك در اباحه غايت باعث شك در اباحه خريد و فروش مى‌شود، لذا بايد مسافر در چنين سفرى نماز را تمام بخواند، و همچنين است حكم مسافرت براى خريد و فروش سائر نجاسات.

141- اگر مسافرى معتقد باشد كه غايت سفرش حرام است، و بعد خلاف آن معلوم شود- مثلًا به قصد سرقت اموالى سفر كند، و بعد معلوم شود كه آن اموال مال خودش بوده است- بايد نمازهايى را كه تمام خوانده است و نيز قضاء نمازهايى را كه در آن سفر از او فوت شده است به طور شكسته بجا آورد.

142- اگر كسى نذر كند كه روز معينى را روزه بگيرد يا نماز خود را تمام بخواند، و در آن روز مسافر باشد، واجب است براى اداء نذر در سفر قصد اقامت ده روزه كند؛ و اگر قصد اقامت نكند يا در آن روز مسافرت نمايد، بايد نماز را شكسته بخواند، و روزه را طبق تكليف مسافر انجام دهد، و لو غرض او از سفر مخالفت با نذر باشد، و همچنين است حكم عهد و قسم.

143- هرگاه سفر شخص مباح باشد، و در بين راه از مسير مباح به قصد ارتكاب حرام به راه ديگر برود، و پس از آن دوباره به مسير مباح برگردد، چنانچه از آغاز سفر چنين قصدى داشته است، بايد نماز را تمام بخواند؛ ولى اگر در بين راه چنين قصدى كرده باشد، تا قبل از اين قصد نمازش شكسته است؛ و بعد از اين قصد تا زمانى كه خارج از مسير مباح است نمازش تمام مى‌باشد؛ و از هنگامى كه در مسير مباح قرار مى‌گيرد، هرگاه باقيمانده راه- و لو به انضمام مسير برگشتن- هشت فرسخ باشد، بايد