آن محل وطن او حساب مى‌شود، اگرچه قصد نداشته باشد كه هميشه در آنجا بماند.

89- اگر شخصى محلى را براى خود وطن موقت قرار دهد- مثلًا دانشجوى قمى كه بايد در دانشگاه تهران به مدت هفت سال درس بخواند تهران را در اين مدت وطن موقت براى خود قرار دهد- بايد خود او و كسانى كه تابع او هستند نمازهاى چهار ركعتى را در آنجا تمام بخوانند.

90- كسى كه وطن اصلى يا اتخاذى معلومى ندارد، و قصد دارد كه در محلى منزلى تهيه كند و چند سال نامعلوم در آنجا بماند- مثلًا كار او به شهرى منتقل شده است و بايد چند سال نامعلوم در آنجا بماند- از وقتى كه منزل فراهم كند و در آن ساكن شود آنجا وطن او محسوب مى‌شود، و بايد خودش و كسانى كه تابع او هستند تا زمانى كه از آنجا كوچ نكرده‌اند نمازهاى چهار ركعتى را تمام بخوانند.

91- انسان مى‌تواند به يكى از سه صورت زير براى خود بيش از يك وطن اتخاذ نمايد:

اول: شخصى كه داراى وطن است، براى مدت معيّنى در غير وطن خود ساكن شود، و قصد كند در اين مدّت هر دو محل وطن او باشند، مثلًا وطن او قم است و پنج سال سال ساكن تهران شود، و قصد كند كه در اين مدت پنج سال قم و تهرا ن وطن او باشند.

دوم: كسى كه در دو جا- مثلًا تهران و قم- زن و فرزند دارد و هرچند روز در يكى از آنها زندگى مى‌كند، هر دو محل وطن او محسوب مى‌شوند.

سوم: كسى كه به طور دوام در هر سال چند ماه از وطن خود خارج مى‌شود و در جاى معينى زندگى مى‌كند- مثلًا شخصى كه وطنش تهران است و هر سال سه ماه در رامسر زندگى مى‌كند- هر دو محل وطن او محسوب مى‌شوند، و چنانچه در غير از آن چند ماه نيز به رامسر برود بايد نماز را تمام بخواند.

92- اگر كسى بيش از دو محل براى زندگى خود اختيار كند، همه آنها وطن او حساب مى‌شوند.

93- شخصى كه دو يا چند وطن دارد، خود او و تابعينش در هر دو محل بايد نماز را تمام بخوانند.

94- صدق وطن عرفاً نياز به چند وقت ماندن ندارد، بلكه هرگاه كسى به جايى‌