داشتند، مردى آمد و مشغول نماز شد، و ركوع و سجودش را كامل بجا نياورد، حضرت فرمودند: اگر اين مرد در حالى كه نمازش اينطور است از دنيا برود، به دين من از دنيا نرفته است».

و حضرت امام جعفر صادق (عليه السلام) فرمودند: «من بعد از معارف حقّه چيزى را افضل از نماز نمى‌دانم»، و استشهاد نمودند به كلام حضرت عيسى (عليه السلام) كه فرمودند: «وَ أَوْصانِي بِالصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ ما دُمْتُ حَيًّا».

و نيز از آن حضرت نقل شده است كه فرمودند: «نماز فريضه در نزد خدا برابر است با هزار حجّ و هزار عمره كه مبرور و مقبول باشند»، و نيز فرمودند: «شفاعت ما نمى‌رسد به كسى كه نماز را سبك شمارد».

پس شايسته است كه انسان نماز را بسيار مهمّ بشمارد، و آن را در اول وقتش بجا آورد، و بايد مواظب باشد كه با عجله و شتابزدگى نماز نخواند، و در حال نماز به ياد خدا بوده و با خضوع و خشوع و وقار باشد، و متوجه باشد كه با چه كسى سخن مى‌گويد، و خود را در مقابل عظمت و بزرگى خداوند عالم بسيار پست و ناچيز ببيند؛ و اگر انسان در موقع نماز كاملًا به اين مطلب توجه كند از خود بى خبر مى‌شود، چنانكه در حال نماز تير را از پاى مبارك اميرالمؤمنين (عليه السلام) بيرون كشيدند و آن حضرت متوجّه نشدند، و نيز نمازگزار بايد توبه و استغفار نمايد، و گناهانى مانند حسد و كبر و غيبت و خوردن حرام و آشاميدن مسكرات و پرداخت نكردن خمس و زكات كه مانع قبول شدن نماز مى‌باشند- بلكه هر معصيتى- را ترك كند.

و همچنين سزاوار است نمازگزار كارهايى را كه ثواب نماز را كم مى‌كنند- مانند خوددارى از بول و غيره، و نگاه كردن به آسمان- انجام ندهد؛ و كارهايى را كه ثواب نماز را زياد مى‌كنند- مانند انگشتر عقيق دست كردن، و پوشيدن لباس پاكيزه، و شانه كردن، و مسواك زدن، و خوشبو كردن- بجا آورد.