1- نشاندن ميّت در حال غسل دادن او، 2- غاسل در حال غسل ميّت را در ميان دو پاى خود قرار دهد، 3- تراشيدن سر يا موى پشت زهار ميّت، 4- كندن موى زير بغل ميّت، 5- گرفتن شارب ميّت، 6- گرفتن ناخن ميّت، هرچند بلند باشد؛ بلكه كراهت در مورد سوم و چهارم و پنجم و ششم شديدتر است، و احتياط در ترك آنها مى‌باشد، 7- شانه كردن موى ميّت، 8- تخليل ناخن ميّت، 9- غسل دادن ميّت با آبى كه با آتش گرم شده باشد، بلكه غسل دادن ميّت با مطلق آب گرم مكروه است؛ مگر در حال اضطرار، 10- گام زدن بر روى ميّت در حال غسل دادن، 11- ريختن آب غسل ميّت در بيت الخلاء، بلكه در بالوعه.

تيمّم ميّت:

1124- اگر آب پيدا نشود يا استعمال آن مانعى داشته باشد، بايد به جاى هر غسل ميّت را با قصد قربت يك تيمّم بدهند.

1125- كسى كه ميّت را تيمّم مى‌دهد، بايد دست خود را به زمين بزند و به صورت و پشت دستهاى ميّت بكشد؛ و در صورت امكان احتياط مستحب آن است كه با دست ميّت هم او را تيمّم دهد.

1126- هرگاه آب به قدر يك غسل بيشتر نباشد، چه سدر و كافور هر دو را داشته باشند يا هيچكدام را نداشته باشند يا فقط سدر داشته باشند، بايد در اين سه صورت آب را در غسل اول صرف نمايند؛ ولى اگر كافور تنها داشته باشند، بايد آب را براى غسل با كافور صرف كنند، پس در اين فرض بايد اول به جاى غسل با آب سدر ميّت را يك تيمم بدهند، و بعد از غسل با آب كافور به جاى آب خالص نيز او را تيمم بدهند؛ و اگر آب به قدر دو غسل داشته باشند، بايد به ترتيب اول با آب سدر و بعد با آب كافور ميّت را غسل بدهند، و به جاى آب خالص او را تيمّم بدهند.

1127- هرگاه بدن ميت به علّتى مانند جراحت و سوختگى طورى باشد كه بترسند هنگام غسل گوشت بدنش متلاشى شود، بايد او را بدل از سه غسل سه تيمم بدهند.