1076- هرگاه ولىّ ميّت پيش از تجهيز يا در بين آن از اذن خود برگردد، شخص مأذون حقّ شروع يا اتمام تجهيز را ندارد، و همچنين اگر ولىّ مبدّل شود- مثلًا ولىّ رتبه اول بميرد يا ديوانه شود، يا اگر غائب يا غير مكلف بوده حاضر يا مكلّف شود- بايد شخص مأذون از ولىِّ جديد اذن بگيرد؛ لكن اگر ولىّ بعد از انجام تجهيز از اجازه خود برگردد يا مبدّل شود، اذن ولىِّ سابق كافى است، و اعاده لازم نيست.

1077- اذن اعم از گفتار صريح و فحوى و شاهد حال قطعى مى‌باشد؛ ولى اگر ولىِّ ميّت نداند كه اذن او در تجهيز ميّت معتبر مى‌باشد، أحوط راجح آن است كه از او اذن بگيرند، هرچند علم به رضايت او داشته باشند.

1078- اگر ولىّ ميّت يا شخصى ديگر فردى را در تجهيز ميّت مجبور نمايند، و او امور ميّت را با قصد قربت انجام دهد، تجهيز انجام داده شده صحيح مى‌باشد.

1079- اگر كسى بگويد من وصىّ يا ولىِّ ميّت هستم يا وصىّ ميّت به من اجازه تجهيز داده است، چنانچه به گفته او اطمينان دارند، و ديگرى هم ادعائى مانند ادعاء او نداشته باشد، انجام كارهاى ميّت بر ذمّه او مى‌باشد؛ امّا اگر به گفته او اطمينان ندارند يا شخص ديگرى هم مدّعى است، در صورتى قول او قبول است كه دو نفر عادل به گفته او شهادت دهند.

1080- اگر مسلمانى شخصى غير از ولىّ را براى تجهيز خود معيّن كند، لازم نيست آن شخص قبول كند؛ ولى اگر قبول كرد يا بعد از مردن او اطّلاع بر وصيّت پيدا كرد، بايد