- اگرچه غسل آن قسمت تمام شده باشد- بايد غسل مسّ ميّت انجام دهد.

884- پايان سه غسل ميّت موجب سقوط غسل مسّ ميّت است، هرچند به جهت نبودن سدر و كافور هر سه غسل را با آب خالص انجام دهند؛ بلكه بنابر اقوى تيمّم بدل از غسل هم سبب سقوط غسل مسّ ميّت مى‌باشد، و همچنين است غسلى كه كافر به امر مسلم- در صورت نبودن مسلم مماثل- انجام داده است؛ لكن در دو صورت اخير أحوط عدم سقوط غسل مسّ ميّت است.

885- اگر ديوانه يا بچّه نابالغ ميّت را مسّ نمايد، ديوانه بعد از عاقل شدن و بچّه پس از بلوغ بايد غسل مسّ ميّت انجام دهد.

886- اگر از بدن انسان زنده يا انسان مرده‌اى كه غسلش نداده‌اند قسمتى كه داراى استخوان است جدا گردد، و پيش از آنكه قسمت جدا شده را غسل دهند شخصى آن را مسّ نمايد، بايد غسل مسّ ميّت انجام دهد؛ ولى اگر قسمتى كه جدا شده است استخوان نداشته باشد، براى مسّ آن غسل واجب نيست.

887- بنابر احتياط واجب براى مسّ استخوانى كه گوشت ندارد و آن را غسل نداده‌اند بايد غسل كرد، چه آن استخوان از مرده جدا شده باشد يا از زنده، و همچنين براى مسّ دندانى كه پيش از غسل دادن ميّت از او جدا شود بايد غسل كرد؛ ولى براى مسّ دندانى كه از زنده جدا شده است و گوشت ندارد يا گوشت آن كم است غسل واجب نيست.

888- مسّ ناف بريده شده نوزاد موجب غسل نيست.

889- اگر عضوى از اعضاء انسان زنده خشك شود و روح آن خارج گردد، مادامى كه آن عضو متصّل به بدن است مسّ آن موجب غسل نيست، و همچنين است هرگاه عضوى از اعضاء آدمى قطع شود، لكن به پوست متصل باشد؛ مگر اينكه اتصال طورى باشد كه عرف آن را منفصل ببيند؛ امّا اگر عضو قطع شده جدا شود و استخوان هم داشته باشد مسّ آن موجب غسل است.

890- غسل مسّ ميّت براى هر كارى كه مشروط به طهارت است واجب مى‌باشد.