803- مضطربه اگر بيش از ده روز خون ببيند، و همه خونهايى كه ديده است يك جور باشند، چنانچه عادت خويشان او هفت روز است، بايد هفت روز را حيض و بقيّه را استحاضه قرار دهد؛ ولى اگر عادت خويشان او از هفت روز كمتر- مثلًا پنج روز- است، بايد همان را حيض قرار دهد؛ و بنابر احتياط مستحب در تفاوت بين شماره عادت آنان و هفت روز- كه در فرض مذكور دو روز است- كارهايى را كه بر حائض حرام است ترك نمايد، و كارهاى استحاضه را بجا آورد، يعنى به دستورى كه براى زن مستحاضه گفته شد عبادتهاى خود را انجام دهد؛ و اگر عادت خويشانش بيش از هفت روز- مثلًا نُه روز- است، بايد نُه روز را حيض قرار دهد.

اما مضطربه‌اى كه عادتش بهم خورده و عادت ديگرى پيدا نكرده است، مى‌تواند از سه روز تا ده روز را حيض قرار دهد؛ و بهتر است مانند زنى كه بايد شماره عادت خويشان خود را حيض قرار دهد- و در فقره (800) گفته شد- عمل كند.

804- اگر مضطربه بيش از ده روز خونى ببيند كه چند روز آن نشانه حيض و چند روز ديگر آن نشانه استحاضه را دارد، چنانچه خونى كه نشانه حيض دارد كمتر از سه روز يا بيشتر از ده روز باشد، بايد به دستورى كه در مسأله قبل گفته شد رفتار نمايد؛ و اگر خونى كه نشانه حيض دارد كمتر از سه روز و بيشتر از ده روز نباشد، همه آن حيض است؛ ولى اگر پيش از گذشتن ده روز از خونى كه نشانه حيض دارد دوباره خونى ببيند كه آن هم داراى نشانه حيض باشد، مثلًا پنج روز خون سياه و نُه روز خون زرد و دوباره پنج روز خون سياه ببيند، بايد در تمام دو خون سياه كارهايى را كه بر حائض حرام است ترك كند، و كارهاى استحاضه را بجا آورد.

805- اگر ناسيه بيش از ده روز خون ببيند، بايد روزهايى را كه خون نشانه حيض دارد حيض قرار دهد؛ و اگر نتواند حيض را به واسطه نشانه‌هاى آن تشخيص دهد، بنابر احتياط واجب هفت روز را حيض و بقيّه را استحاضه قرار دهد.

806- اگر ناسيه اجمالًا بداند كه عادتش در بين روزهايى كه خون ديده واقع شده است، ولى نداند مثلًا هفت روز اول بوده يا هفت روز دوم، بايد در هر دو احتياط كند،