بول نكرده باشد، آن رطوبت حكم منى دارد، و واجب است دوباره غسل كند؛ ولى اگر استبراء به بول كرده باشد، لكن بعد از بول استبراء به خَرَطات را انجام نداده باشد، آن رطوبت محكوم به بول است، و بايد وضوء بگيرد؛ و اگر هم به بول و هم به خرطات استبراء كرده باشد، احتياط واجب آن است كه هم غسل كند و هم وضوء بگيرد؛ و اگر آن رطوبت مشتبه بين بول و منى و مذى باشد، چيزى بر او واجب نيست.

و همچنين رطوبتى كه بدون سبق جنابت از كسى خارج شود، و معلوم نباشد كه بول است يا منى، احتياط واجب آن است كه وضوء و غسل هر دو را انجام دهد؛ اما اگر رطوبت خارج شده مشكوك بين بول و منى و مذى يا بين منى و مذى و يا بين بول و مذى باشد، واجب نيست وضوء و غسل را انجام دهد.

689- اگر كسى بعد از غسل رطوبت مشتبه به منى ببيند، و شك كند كه پيش از غسل استبراء به بول كرده است يا نه، بايد غسل را اعاده كند؛ و أحوط آن است كه بعد از غسل وضوء هم بگيرد.

690- در جريان حكم رطوبت مشتبه فرقى نيست بين اينكه اشتباه بعد از جستجو باشد، يا اينكه بر اثر تاريكى يا نابينايى و مانند اينها نتواند از حال خود جستجو نمايد.

691- رطوبت مشتبهى كه از زن بيرون مى‌آيد نجس نيست، و ناقض وضوء هم نمى‌باشد؛ مگر اينكه اجمالًا بداند بول است يا منى، كه در اين صورت اگر وضوء داشته است، احتياطاً بايد غسل كند و وضوء هم بگيرد؛ و چنانچه وضوء نداشته است، فقط وضوء كافى است.

692- كسى كه در خروج منى يا تحقّق جنابت شك دارد، غسل بر او واجب نيست.

693- در صحّت غسل، استبراء كردن به بول پيش از غسل شرط نيست، بلكه فائده آن واجب نبودن غسل است هرگاه از كسى كه غسل كرده است رطوبت مشتبه به منى بيرون آيد، پس هرگاه كسى بدون استبراء غسل كرده و نماز خوانده باشد، و بعد از آن منى يا رطوبت مشتبه از او بيرون آمده باشد، نمازى كه خوانده است باطل نمى‌باشد؛