بگيرد؛ و اگر در بين نماز است، بايد نماز را بشكند و وضوء بگيرد؛ و اگر بعد از نماز است، نمازى كه خوانده صحيح مى‌باشد، لكن براى نمازهاى بعد بايد وضوء بگيرد.

592- اگر كسى در اثناء وضوء يقين يا شك كند كه بعضى از اعضاء وضوء را نشسته يا مسح نكرده يا بعضى از شروط آن را رعايت ننموده است، در صورتى كه موالات فوت نشده باشد، بايد از همانجايى كه يقين يا شك به ايجاد نقص دارد دوباره بشويد يا مسح كند؛ ولى اگر موالات فوت شده باشد، بايد دوباره وضوء بگيرد.

593- اگر وضوء گيرنده بعد از وضوء شك كند كه جزئى از وضوء را انجام داده است يا نه، در صورتى كه مشكوك جزء اخير نباشد وضوئش محكوم به صحّت است؛ و اگر جزء اخير باشد، چنانچه مشغول كار ديگر نشده يا ماندنش در مكان وضوء طول نكشيده است، بايد مشكوك و مابعد آن را تدارك كند؛ ولى اگر مشغول كار ديگر شده يا ماندنش در مكان وضوء طول كشيده يا از محل وضوء برخاسته است، وضوء او محكوم به صحّت مى‌باشد.

594- اگر كسى بعد از نماز شك كند كه وضوء گرفته بود يا نه، نماز او صحيح مى‌باشد، ولى بايد براى نماز بعد وضوء بگيرد.

595- اگر كسى در بين نماز شك كند كه وضوء گرفته است يا نه، نماز او باطل مى‌باشد، و بايد وضوء بگيرد و نماز را از اول بخواند.

596- اگر كسى بعد از نماز شك كند كه وضوء او قبل از نماز باطل شده است يا بعد از نماز، نمازى كه خوانده است صحيح مى‌باشد.

597- اگر كسى پيش از وضوء بداند كه در بعضى از اعضاء وضوء او مانعى از رسيدن آب هست، و بعد از وضوء شك كند كه در موقع وضوء آب را به آنجا رسانده است يا نه، وضوء او صحيح مى‌باشد.

598- اگر در بعضى از اعضاء وضوء مانعى باشد كه گاهى آب بخودى خود به زير آن مى‌رسد و گاهى نمى‌رسد، و انسان بعد از وضوء شك كند كه آب به زير آن رسيده است يا نه، چنانچه بداند كه موقع وضوء ملتفت رسيدن آب به زير آن نبوده، احتياط