باز كرد، چنانچه ريختن آب روى آن ضرر دارد و كشيدن دست تَر ضرر ندارد، وضوء گيرنده بايد دست تَر روى آن بكشد، به طورى كه عضو تَر شود.

526- در صورتى كه زخم يا دمل يا شكستگى نياز به بستن داشته باشد، چنانچه آب كشيدن اطراف آن ممكن باشد، از باب مقدّمه تحصيل طهارت واجب است قبل از بستن آن اطرافش تطهير شود، تا در هنگام وضوء گرفتن براى تطهير اطراف آن مشكل پيش نيايد.

527- ظاهر جبيره بايد پاك باشد، و چنانچه باطن آن نجس باشد اشكال ندارد.

528- اگر نمى‌شود روى زخم را باز كرد ولى زخم و چيزى كه روى آن گذاشته شده است پاك هستند، و رساندن آب به زخم ممكن است و ضرر هم ندارد، وضوء گيرنده بايد آب را به زخم برساند؛ و اگر زخم يا چيزى كه روى آن گذاشته شده نجس است، چنانچه آب كشيدن آن و رساندن آب به روى زخم ممكن باشد، بايد آن را آب بكشد، و موقع وضوء آب را به زخم برساند؛ و در صورتى كه آب براى زخم ضرر دارد يا رساندن آب به روى زخم ممكن نيست يا زخم نجس است و نمى‌شود آن را آب كشيد، بايد اطراف زخم را بشويد، و چنانچه جبيره پاك است دست تَر روى آن بكشد؛ و اگر نجس است يا دوائى كه روى آن است به دست مى‌چسبد و نمى‌شود دست تَر بر آن بكشد، بايد پارچه پاكى را- به طورى كه جزء جبيره حساب شود- روى آن بگذارد، و دست تَر روى آن بكشد؛ و اگر اين هم ممكن نيست، احتياط واجب آن است كه براى وضوء اطراف جبيره را بشويد، و تيمّم هم بنمايد.

529- اگر جبيره غصبى باشد، وضوء گيرنده بايد آن را عوض كند؛ و چنانچه ممكن نيست، بايد تيمّم نمايد؛ و اگر جبيره در محّل تيمّم است، بايد وضوء بگيرد، و براى وضوء اطراف آن را بشويد، و با دست تَر جبيره را مسح نمايد، و لازم نيست در اين صورت تيمّم نمايد.

530- لازم نيست جبيره از چيزهايى باشد كه نماز خواندن با آنها جائز است، پس اگر جبيره از پارچه حرير يا زر بافت يا از اجزاء حيوان حرام گوشت باشد اشكال ندارد.