خواسته است واجب مى‌باشد، هرچند وضوء گرفتن قربةً إلى اللَّه به خودىِ خود مستحب و موجب ثواب است، و چنانچه كسى قبل از دخول وقت نماز يا بعد از آن وضوء را به يكى از اين دو انگيزه- تحصيل طهارت براى چيزهايى مثل نماز يا براى اينكه وضوء گرفتن خود بخود مستحب است- انجام دهد، وضوء او صحيح مى‌باشد، و مى‌شود با آن اعمال واجبه و مستحبه را انجام داد.

508- اگر كسى پيش از وقت نماز به قصد قربت وضوء بگيرد يا غسل كند، وضوء و غسل او صحيح است، چه قصد طهارت يا مهيّا بودن براى نماز داشته باشد يا نه.

509- كسى كه يقين دارد وقت داخل شده است، اگر نيّت وضوء واجب كند و بعد از وضوء بفهمد وقت داخل نشده است، وضوء او صحيح مى‌باشد.

510- در وضوء نيّت وجه- يعنى قصد وجوب يا استحباب- لازم نيست، بلكه اگر وضوء به قصد قربةً إلى اللَّه و بدون نظر به اينها- وجوب يا استحباب- انجام گيرد صحيح مى‌باشد.

511- استمرار و بقاء نيّت از ابتداء تا پايان وضوء واجب است، و بيرون رفتن نيّت از ذهن وضوء گيرنده و متوجّه شدن ذهن او به امور ديگر مانع استمرار نمى‌باشد، البته مادامى كه نيّت در اعماق و باطن نفس او ثابت باشد، به گونه‌اى كه اگر از او سؤال كنند چه مى‌كنى جواب دهد وضوء مى‌گيرم.

شرط هفتم- خلوص نيّت داشته باشد:

512- كسى كه وضوء مى‌گيرد بايد وضوء را بدون رياء و سَمعه و ضمائم- به گونه‌اى كه در صفحات 120 و 122 بيان شده است- انجام دهد.

دسته سوم- شروط مربوط به نفس وضوء:

شروط راجع به نفس وضوء سه چيز مى‌باشند:

شرط اول- مباشرت:

513- كارهاى وضوء- اعمّ از شستن صورت و دستها و مسح سر و پاها- بايد با مباشرت وضوء گيرنده انجام داده شوند، يعنى خود او آنها را انجام دهد؛ و اگر بدون‌