425- اگر صورت يا دست كسى بزرگتر يا كوچكتر از
حدّ متعارف مردم باشد، بايد ملاحظه كند كه انسانهاى متعارف تا كجاى صورت خود را
مىشويند او هم تا همانجا بشويد، و نيز اگر در پيشانى او مو روييده يا جلوى سرش مو
ندارد، بايد به اندازه متعارف پيشانى را بشويد.
426-
كسى كه پوست صورت او مو دارد- اگرچه كم پشت باشد- شستن مو كافى است، و رساندن آب
به زير آن لازم نيست؛ مگر اينكه مو پراكنده بوده و پوست صورت از لاى آن پيدا باشد،
و در اين حكم فرقى بين مرد و زن، و موى ريش و غير آن نيست.
427-
شستن داخل بينى و مقدارى از لب و چشم كه در وقت بستن ديده نمىشوند واجب نيست، و
همچنين هرگاه بينى را براى آويزان كردن حلقه و مانند آن سوراخ كرده باشند شستن
داخل سوراخ لازم نيست، بلكه شستن ظاهر آن كفايت مىكند، خواه حلقه و مانند آن در
سوراخ باشد يا نه.
428-
بعد از شستن صورت بايد دست راست و بعد از آن دست چپ را از آرنج تا سر انگشتان
بشويند، و چيزى هم كه در حدّ دست است- و لو انگشت يا گوشت زيادى باشد- بايد شسته
شود؛ و براى آنكه يقين كنند آرنج را كاملًا شستهاند، بايد مقدارى بالاتر از آن را
هم بشويند، و شستن مو به همراه پوست واجب نيست.
429-
كسى كه پيش از شستن صورت دستهاى خود را تا مچ شسته است، در موقع وضوء بايد تا سر
انگشتان را بشويد؛ و اگر فقط تا مچ را بشويد وضوء او باطل است.
430-
كسى كه از مرفق به پايين دست زيادى دارد، بايد آن را بشويد؛ و اگر از خود مرفق دو
دست جدا شده باشد، در صورتى كه دست اصلى معلوم باشد، شستن همان كافى است؛ و چنانچه
معلوم نباشد كدام اصلى است، بايد هردو را بشويد؛ امّا اگر دست زيادى از آرنج به
بالا باشد، شستن آن لازم نيست.
431-
اگر چرك زير ناخن بيش از حدّ متعارف نباشد، شستن آن واجب نيست؛ مگر اينكه زير ناخن
از ظاهر بدن محسوب شود؛ و اما اگر چرك از حدّ متعارف بيشتر