باشند با راه رفتن پاك مى‌شوند.

317- با پاك شدن كف پا يا زير كفش به سبب راه رفتن، مقدارى از اطراف آنها هم كه معمولًا به گِل آلوده مى‌شود اگر به زمين برسد پاك مى‌شود.

318- اگر دست و زانو يا پشت پاى شخص معلولى كه با آنها راه مى‌رود نجس شوند، به وسيله راه رفتن پاك مى‌گردند.

319- پاك شدن تَهِ عصا و زير پاى مصنوعى و نعل چهارپايان و چرخ اتومبيل و دُرشكه و امثال اينها به سبب راه رفتن اشكال دارد.

320- اگر بعد از راه رفتن بو يا رنگ يا ذرّه‌هاى كوچكى از نجاست كه ديده نمى‌شوند در كف پا يا زير كفش باقى بمانند اشكال ندارد؛ اگرچه احتياط مستحب آن است كه به قدرى راه بروند كه آنها نيز برطرف شوند.

321- داخل كفش و مقدارى از كف پا كه به زمين نمى‌رسد به واسطه راه رفتن پاك نمى‌شوند.

322- پاك شدن زير جوراب به واسطه راه رفتن محّل اشكال است؛ مگر اينكه از آن به جاى كفش استفاده شود.

323- اگر انسان شك كند كه زير كفش و امثال آن بر اثر راه رفتن نجس شده است يا از طريق ديگر، بايد آن را آب بكشد، و در اين صورت زمين پاك كننده آن نمى‌باشد.

324- زمينى كه قبلًا پاك بوده است، اگر انسان شك كند كه نجس شده است يا نه، آن زمين پاك مى‌باشد؛ و همچنين زمينى كه نجس بوده است و انسان نمى‌داند پاك شده است يا نه، آن زمين نجس مى‌باشد.

325- اگر انسان به علّتى نداند كه روى زمين راه مى‌رود يا روى آسفالت و فرش و مانند اينها، تا علم پيدا نكند كه بر روى زمين راه مى‌رود كف پا و زير كفش او پاك نمى‌شوند.

326- اگر وصله پاكى را زير كفش بزنند و سپس نجس شود، با راه رفتن روى زمين‌