باز هم درباره تقيه‌

در ص 96 و 97 مى‌گويد تقيه در نزد اهل سنت به اين معنى است كه انسان چيزى را از ترس ظاهر سازد ولى در دل خلاف آن را پنهان سازد، و عمل تقيه حرام است مگر فقط با كفار در حالت حرب.

او سپس ضمن ياوه‌گويى‌ها مى‌گويد از اصول‌شان است كه هدف مبرر وسيله است و اين اصل به ايشان اجازه مى‌دهد كه از ارتكاب هيچگونه دروغ و فريب خوددارى نكنند.

جواب: (وَيْلٌ لِكُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ) اصل تشريع تقيه در قرآن است‌ إِلَّا مَنْ أُكْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِيمانِ‌ إِلَّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقاةً، و در معناى آن نيز بين شيعه و سنى اختلاف نيست و بحث در خصوصيات آن است و ما توجه خوانندگان را به چند امر جلب مى‌داريم.

1- تقيه بر خلاف ادعاى دروغين اين نويسنده و جمع ديگر از اصول نيست بلكه يكى از فروع فقهى معمولى ما است.

2- اختصاص جواز يا وجوب تقيه به حالت حرب كه نويسنده ادعا كرده است مخالف اطلاق دو آيه فوق است ملاك در جواز و يا وجوب تقيه همان ترسى است كه خود بدان اعتراف كرده است و قيد حرب نوعى مخالفت با دو آيه قرآن مجيد است.

3- دروغ و فريب از گناهان زشت و است و هيچ متدينى آن را جايز نمى‌داند.