بنابراين صحابه و اهل بيت از نظر شيعه قهرا به سه دسته تقسيم مى‌شوند: عادل، غير عادل و مجهول الحال، البته در بين اهل سنت نيز اقوال متعددى در مورد اصاله العداله يا عدالت همه صحابه وجود دارد كه بايد به كتب مبسوط مراجعه شود ولى مؤكداً موضوع لعن صحابه، دروغ و افتراء است در كتاب بحوث فى علم الرجال و رساله شيعه و سنى چه فرقى دارند تصريح شده است كه مستفاد از آيه مباركه: السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهاجِرِينَ وَ الْأَنْصارِ ... اصالة العدالة درباره مهاجرين و انصار اولين است. به هر حال دانشمندان واقعى نبايد دچار احساسات و مبالغه‌گويى شوند و در همه حالات بايد تابع دليل و منطق باشند تا به حقايق برسند.

سخنى درباره امام زمان- عجل الله تعالى فرجه-

خطيب در ص 65 مى‌نويسد: تصديق بر امامان خصوصاً بر امام دوازدهم كه شخص وهمى و خيالى است در ايمان داخل نيست.

جواب: يكى از دلايل شيعه كه تصديق به امامان را داخل در ايمان (البته ايمان بالمعنى الاخص نه ايمان مقابل كفر) مى‌دانند حديث شريفى است كه شيعه و سنى آن را از حضرت ختمى مرتبه (ص) نقل كرده‌اند:

من مات و لم يعرف امام زمانه مات ميتة جاهلية[1].

[1] . رجوع شود به شرح عقايد عمر نسفى تأليف ملا سعد تفتازانى و به ساير كتب اهل سنت مانند جمع بين الصحيحين حميدى و مانند كنز العمال و مانند مجمع الزوائد( ج 5).