دادن بى‌حساب براى تداوى مريض كه فعلا در بين جمعى از اطباء رائج شده حرام است.

حق ديگر مريض بر داكتر اين است كه حتى‌المقدور دواى كم‌قيمت مفيد معرفى كند و ديگر اين‌كه چند دواى متحدالاثر را ننويسد و نه دواهايى كه در درازمدت ضررهاى جنبى مهمى دارد. و حق ديگر مريض مسلمان اين‌كه داكتر معالج دوايى كه مشتمل بر شراب و يا اجزاى گوشت خك و يا اجزاى مردار باشد، بخورد مريض ندهد در حالى كه امكان تداوى به دواى حلال ميسر باشد.

گاهى دوا منحصر به دواى نجس است ولى دواى مذكور به دوگونه است شربت و آمپول و تزريق، در اين صورت وظيفه طبيب اين است دومى را معرفى كند نه اولى را و اين حق مريض مسلمان است.

يكى ديگر از حقوق مريض بر طبيب اين است كه اگر در رشته مرض او آگاهى ندارد نسخه چره‌اى، يعنى چند دواى متحمل‌التاثير ننويسد كه هم ضرر پولى به او در خريد دواها برساند و هم به بدن او ضرر و مرض ديگر را برساند و به قول آن شاعر عمل كند كه مى‌گويد: