خود سازم، تو را سپاس مى‌گويم و بر عجز و ناتوانى خود از سپاس و قدردانى اين همه نعمت‌ها و عنايت‌هايى فراوان كه در حق من‌عاصى و گنهكار، روا داشته‌اى اعتراف مى‌نمايم.

در روز پانزدهم شعبان 1429 هجرى قمرى كه مسجد جامع و حسينيه خاتم النبيين صلى الله عليه وآله وسلم تا هنوز به بهره بردارى سپرده نشده بود؛ طلاب حوزه علميه خاتم االنبيين صلى الله عليه وآله وسلم در زير زمينى و يا سرداب ليليه طلاب ذكور، كه اكنون از آن به‌عنوان سالن غذا خورى استفاده مى‌شود؛ از پانزدهم شعبان سال‌روز ميلاد منجى عالم بشريت حضرت حجت ابن الحسن العسكرى عجل الله تعالى فرجه الشريف تجليل به عمل آوردند. هرچند در ابتدا قرار بر اين بود كه چند تن از طلاب حوزه علميه، به همين مناسبت سخنرانى نمايند؛ ولى اعضاى كميسيون برگزارى مراسم، بنا بر تقاضاى مؤمنينى كه از نقاط مختلف شهر كابل در اين مراسم حضور بهم رسانيده بودند؛ تصميم گرفتند كه از حضرت آيت الله العظمى محسنى (دام ظله العالى) بخواهند تا در اين مراسم صحبت نمايند.

معظم‌له بنا بر تقاضاى مردم قبول نمودند تا در اين مراسم معنوى صحبت نمايند؛ ايشان صحبت‌هاى خود را پيرامون انتظار و آمادگى براى ظهور آخرين ذخيره الهى آغاز نمودند. معظم‌له، در اين سخنرانى بيشتر به جنبه تحليلى اين موضوع پرداختند و از زاويه‌هاى مختلف شرايط انتظار و آمادگى براى ظهور آن‌حضرت عجل الله تعالى فرجه الشريف بيان نمودند. در اين سخنرانى،