انتساب فقهى آنان را به امامان‌شان اقرار كنيد، بلكه بر مقبولات مذهبى امامان از راه مقبولات آنان (پيروان) اعتماد مى‌كنيد[1]. (انتهى)

تنقيد و تحقيق‌

عقايد اسلامى بلكه عقايد دينى به طور مطلق بر دو گونه‌اند:

دسته اول كه از عقل تنها گرفته مى‌شود و ممكن نيست كه از پيامبر (ص) يا امام گرفته شود و حتى به طور تعبدى از كتاب خداوند (ج) پذيرفته شود و چنين امرى مستلزم دور و تخلف محال و ناممكن است.

مثلا: اعتقاد به وجود خداوند و علم، قدرت، حكمت و صدق او، بايد از احكام عقل نظرى و عملى- به اختلاف موارد- گرفته شود. ممكن نيست كه اعتقاد ما به امور فوق، مثلًا به طور تعبد صرف از قرآن مجيد گرفته شود كه مستلزم دور است، دور ناممكن عقلى مى‌باشد و اثبات اصل نبوت‌ها نيز به وسيله ادعاى خود انبياء قابل اثبات نيست و بايد به وسيله اظهار معجزات اثبات گردد كه يك راه عقلى مى‌باشد و از اين‌جا است كه ما با افتخار مى‌گوييم، اساس دين اسلام عقلانيت است و همين عقلانيت دين را از زوال بيمه مى‌كند. وقتى عقل وجود، علم، قدرت، حكمت و صدق واجب‌

[1] . فقه الآل، ص 37. مترجم: شيعه در عقايد موافقت تام، با امامان خود دارند و ادعاى آن بى‌اساس است.