زيارت از بركت احترام به استاد بود. البته خواب، حجت شرعى نيست و من تفصيل آن را در كتاب روح بيان كرده‌ام و نبايد مسلمان به اين خواب‌ها مغرور شود كه بهشت رفتن از پيش تضمين شده است، نخستين كليد بهشت، ترك محرمات است.[1]

ديدن امير مؤمنان عليه السّلام در خواب‌

آية اللّه محسنى در پاسخ سؤالى كه از ايشان درباره علم امام شد، فرمودند: هنگامى كه در نجف اشرف مشغول نوشتن صراط الحق بودم درباره بحث «حدود علم امام» شش ماه فكر كردم، اما به جايى نرسيدم، شبى حضرت على عليه السّلام را در خواب ديدم و از او درباره علم امام پرسيدم، حضرت فرمودند: برو كتاب مطالعه كن و درس بخوان تا به پاسخ پرسش خود برسى. من اصرار كردم كه پيش باب علم هستم، حضرت بار ديگر توصيه به درس خواندن كردند. بار ديگر بى‌ادبى كردم و براى مرتبه سوم هم پاسخ سؤالم را از محضر امام خواستار شدم. سرانجام حضرت فرمودند:

عَنَتِ الْوُجُوهُ لِلْحَيِّ الْقَيُّومِ‌[2].

من دانستم كه علم امام حد و مرزى درد و امام با قرائت اين آيه شريفه مى‌خواستند، بفهمانند كه غير از خدا هيچ‌كس نمى‌تواند عالم به همه‌چيز باشد.[3]

عنايتى ديگر از امير مؤمنان عليه السّلام به ايشان‌

فقيه فرزانه در جلسه‌اى گفتند: من در نجف فراوان مطالعه مى‌كردم، به حدى كه چشمان من سفيد شد و نور آن از بين رفت. با توسل به امير مؤمنان عليه السّلام بار ديگر نور چشمانم باز گشت.

[1] . محمد آصف محسنى، گوناگون، ص 159.

[2] . طه، آيه 111.

[3] . بنده خودم اين ماجرا را از زبان ايشان شنيدم.