افغانستان ديده به جهان گشود. ايشان خواندن و نوشتن را نزد پدر خود آموخت و در سال 1949 ميلادى همراه پدر خود به پاكستان هجرت كرد. محمد آصف در مدت هفت ماه، چهار كلاس را در مدرسه دولتى پاكستان گذراند و در آن‌جا زبان اردو و انگليسى را آموخت.

آية اللّه محسنى درباره زندگى خود مى‌گويد: در 1331 شمسى، مقارن سال‌هاى بلوغ، به رياست اتاق تجارت قندهار برگزيده شدم، اما از آن‌جا كه پيشه كارمندى با طبع من سازگار نبود و ضرورت نداشت كه همان شغل پدر را انتخاب كنم و نيز اين باور كه پايان اين راه بيهودگى است و چيزى نصيب آدمى نمى‌كند و همان‌طور كه گوش‌بسته و چشم‌بسته به دنيا آمده‌ام، از دنيا مى‌روم و هيچ‌چيزى نمى‌فهمم؛ از اين‌رو، به پدرم پيشنهاد كردم كه دروس علوم دينى را بياموزم و به من اجازه فراگيرى آن را بدهد. پدرم نپذيرفت، من هم اعتصاب غذا كردم؛ يعنى بعضى اوقات و به خصوص شب‌ها غذا نمى‌خوردم. سرانجام ايشان مجبور شد پيشنهاد مرا بپذيرد.

از آن‌جا كه آن زمان در قندهار عالم دينى وجود نداشت، براى كسب علم و معرفت عازم جاغورى (يكى از شهرهاى غزنين) شدم و در آن‌جا همه دوره ادبيات عرب و بخشى از مطول را ظرف هفت ماه در محضر پرفيض شيخ قربانعلى وحيدى فرا گرفتم. در سرطان (تير) 1332 به نجف اشرف مشرف شدم و دروس سطوح را به مدت تقريبا دو سال و نيم فراگرفتم.

ماه رمضان و محرم و روزهاى پنج‌شنبه و جمعه كه طلبه‌ها به كوفه مى‌رفتند از استاد خصوصى درس مى‌گرفتم‌[1].

اگر طلبه‌ها درس‌هاى خود را منحصر به درس‌هاى عمومى و ايام رسمى كنند، يقينا جوانى‌شان به هدر مى‌رود، اين كار بدتر از قمار است؛ در قمار آدمى پول مى‌بازد؛ اما در بى‌كارى عمر و جان خود را مى‌بازد.

در نجف به اندازه‌اى مطالعه كردم كه نور چشم‌هايم را از دست دادم؛ البته با توسل‌

[1] - بنا به گفته‌ى خودشان كتاب شرح لمعه را به مدت سه سال در همين تعطيلى‌ها در محضر مرحوم آيت اللّه فلسفى از اساتيد درس خارج؟؟؟ درس خوانده‌اند.