گفت كه بيشتر فساد امّت بعد از وفات پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله از سوى همين صحابيان بر سر مسئله امامت و زمام‌دارى بود.[1] همين نمك باعث شورى آب و طعام مسلمانان در جنگ جمل، صفين، نهروان، حوادث خلافت عثمان و مواردى از اين دست شد.

امّا حديث هشتم؛ بعيد به نظر مى‌رسد كه اين حديث از پيامبر صلّى اللّه عليه و اله صادر شده باشد؛ بلكه شبيه احاديث جعلى است. بر فرض ثبوت صدور آن از پيامبر صلّى اللّه عليه و اله بر صحابه صالح، باتقوا و مجاهد مانند سابقين اولين از مهاجر و انصار و مانند آنان حمل مى‌شود و معقول نيست كه منافقان، مرتدان و فاسقان را شامل شود.

معناى حديث نهم، اگر صدورش از پيامبر صلّى اللّه عليه و اله صحيح باشد، از همين‌جا روشن مى‌شود؛ زيرا مقصود از صحابه مختار، علما و عابدان آنان است.

احاديث فراوانى در ستايش اهل بيت عليهم السّلام‌[2] وارد شده است و بدون توجه به سيره عملى آنان نمى‌توان قائل به عدالت همه آنان شد.

عباس بن عبد المطلب مى‌گويد: ما گروهى از قريش را كه با هم در حال گفت‌وگو بودند، ملاقات كرديم. [آنان با ديدن ما] گفت‌وگوى خود را قطع كردند. موضوع را با پيامبر صلّى اللّه عليه و اله در ميان گذاشتيم، حضرت فرمودند:

ما بال أقوام يتحدّثون، فإذا رأوا الرّجل من أهل بيتي قطعوا حديثهم، و اللّه لا يدخل قلب رجل الإيمان حتى يحبّهم للّه و لقرابتهم منّي؛[3]

چگونه خواهد بود حال مردمانى كه با ديدن مردى از اهل بيت من گفت‌وگويشان را قطع مى‌كنند. به خدا قسم ايمان در قلب كسى داخل نمى‌شود، تا اين‌كه اهل بيتم را براى خدا و خويشاوندى من دوست بدارد.[4]

[1] .

[2] . در اين‌جا مقصود از اهل بيت كسانى نيست كه آيه تطهير درباره آنان نازل شده است( مترجم).

[3] . مقدمه سنن ابن ماجه، ص 140.

[4] . محمد بن يزيد ابن ماجه، سنن ابن ماجه، ج 1، ص 160 و 168.