وَ أَمَّا ثَمُودُ فَهَدَيْناهُمْ فَاسْتَحَبُّوا الْعَمى‌ عَلَى الْهُدى‌؛[1]

و اما قوم ثمود، پس آنان را هدايت كرديم، ولى كوردلى را بر هدايت ترجيح دادند.

تثبيت و تأكيد بحث‌

لا تَجِدُ قَوْماً يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ يُوادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ لَوْ كانُوا آباءَهُمْ أَوْ أَبْناءَهُمْ أَوْ إِخْوانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ أُولئِكَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمانَ وَ أَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ وَ يُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ أُولئِكَ حِزْبُ اللَّهِ أَلا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ‌؛[2]

قومى را نمى‌يابى كه به خدا و روز بازپسين ايمان داشته باشند [و] كسانى را كه با خدا و رسولش مخالفت كرده‌اند، هرچند پدرانشان يا پسرانشان يا برادرانشان يا عشيره آنان باشند، دوست بدارند. در دل اين‌هاست كه خدا ايمان را نوشته و آن‌ها را با روحى از سوى خود تأييد كرده است، و آنان را به باغ‌هايى كه از زير درختان آن جوى‌هايى روان است درمى‌آورد؛ هميشه در آن‌جا ماندگارند، خدا از ايشان خشنود و آن‌ها از او خشنودند. اينان‌اند حزب خدا، آرى حزب خداست كه رستگاران‌اند.

اين آيه شريفه فقط مخصوص صحابه نيست، بلكه همه مسلمانان را تا قيامت دربر مى‌گيرد. بى‌شك، هيچ خردمندى، به ويژه اهل دانش، حكم يادشده در آيه را نمى‌پذيرد و مواردى همچون: نوشته شدن ايمان در قلب و تأييد با روحى از سوى پروردگار و داخل شدن در بهشت، رضايت الهى از آنان و رضايت آنان از خدا و بودنشان در زمره حزب اللّه، درباره شخص مومنى جارى نمى‌شود كه در قسمت‌

[1] . فصلت، آيه 17.

[2] . مجادله، آيه 22.