مزرع سبز فلك ديدم و داس مه نو

يادم از كشته خويش آمد و هنگام درو

گفتم اى بخت بخسبيدى وخورشيددميد

گفت با اين همه از سابقه نوميد مشو

گر روى پاك و مجرد چو مسيحا به فلك‌

ازچراغ تو به خورشيد رسد صد پرتو

تكيه بر اختر شبگرد مكن كاين عيار

تاج كاووس ربود و كمر كيخسرو

آسمان گومفروش اين عظمت كاندرعشق‌

خرمن مه به جَوى، خوشه پروين بدوجو

آتش زهد ورياخرمن دين خواهدسوخت‌

حافظ اين خرقه پشمينه بينداز و برو

فاش و ميگويم و از گفته خود دلشادم‌

بنده عشقم و از هر دوجهان آزادم‌

طاير گلشن قدسم چه دهم شرح فراق‌

كه درين دامگه حادثه چون افتادم‌

من ملك بودم و فردوس برين جايم بود

آدم آورد درين دير خراب آبادم‌

سايه طوبى و دلجويى حور و لب حوض‌

به هواى سر كوى تو برفت از يادم‌

نيست بر لوح دلم جز الف قامت دوست‌

چه كنم حرف دگر ياد نداد استادم‌

كوكب بخت مرا هيچ منجم نشناخت‌

يارب از مادر گيتى به چه طالع زادم‌

تا شدم حلقه بگوش در ميخانه عشق‌

هردم آيد غمى از نو به مبارك بادم‌

گر خورد خون دلم مردمك ديده رواست‌

كه چرا دل به جگر گوشه مردم دادم‌

حجاب چهره جان مى شود غبار تنم‌

خوشادمى كه ازآن چهره پرده برفكنم‌

چنين قفس نه سزاى چون من خوش الحانيست‌

روم به گلشن رضوان كه مرغ آن چمنم‌