كرده اند. انفجارهاى اشعه گاما، آذرخش هاى فضايى حاوى تشعشات بسيار قوى انرژى هستند و وقوع آنها غيرقابل پيش بينى است.

ميزان انرژى اى كه ظرف تنها چند دقيقه در جريان اين انفجارها آزاد مى شود مى تواند از آنچه خورشيد در طول يك عمر فعاليت، يعنى 10 ميليارد سال، ساطع مى كند بيشتر باشد.

اين انفجار كه سه دقيقه به طول انجاميد روز چهارم سپتامبر 2005 توسط تلسكوپ فضايى «سوئيفت» (SWIFT) و شمارى از رصدخانه هاى زمينى ثبت شد و احتمالا ناشى از مرگ يك ستره عظيم و ريزشى درونى كه آن را به يك سياهچاله بدل مى كند بود. دانشمندان با استفاده از اندازه گيرى «گرايش سرخ» اين انفجار، فاصله آن از زمين را 13 ميليارد سال نورى رقم زده اند. از «گرايش سرخ» براى اندازه گيرى فاصله هاى كيهانى استفاده مى شود و نمايانگر ميزان گرايش نور جرم فضايى به سوى گستره سرخ طيف الكترومغناطيسى در طول سفر درازش در كيهان است. شى‌ء هرچه دورتر باشد «گرايش سرخ» آن بيشتر است.

ركورد تازه: [مسئول رصد اين انفجار] مى گويد: «اين انفجار ركورد قبلى دور افتاده ترين پديده مشابه را به اندازه 500 ميليون سال نورى مى شكند.» دانشمندان با مطالعه اجرامى در اين فاصله سعى دارند شرايط اوليه كيهان را درك كنند. اين انفجار متعلق به دورانى است كه نخستين ستاره گان و كهكشان ها با گذشت يك ميليارد سال از انفجار بزرگ تازه تشكيل شده بودند. كيهان برخلاف وضعيت امروزى آن كه مملو از مجموعه عظيمى از توده هاى ناهموار خوشه هاى كهكشانى است، در دوران نوجوانى اش هموار و همگون بود. تصور مى شود كه در