حضرت ابراهيم (ع) هم اين سنت رايج بوده است. در ايران باستان، در دوره مادها، هخامنشيان، اشكانيان و ساسانيان، همواره زنان لباسى به صورت شنل، قبا يا چادرى داشته اند كه قامت آنها را مى پوشانيده است.

از منابع ديگر كهن مثل شاهنامه فردوسى نيز به دست مى آيد كه در عهد ساسانى ها، پوشش سر و رو علاوه بر بدن شايع بوده است.

از مجموع آثار بر مى آيد كه علاوه بر محافظت در برابر سرما و گرما، عامل حيا هم در مسئله پوشش موثر بوده است، وگرنه مى بايد در هنگام اعتدال هوا و در ميان بسيارى از اقوام، پوشش يا حذف مى شد و يا به حداقل مى رسيد. نكته ديگر اينكه حد لباس زن هميشه بيشتر از مرد بوده است و اين خود دليلى است بر اينكه لباس تنها سپرسرما و گرما نبوده و نيست، وگرنه در مرد و زن به يك ميزان مى بود، بلكه در زنان كمتر، چرا كه چربى زير پوست بيشتر و تاثير پذيرى از سرما و گرما كمتر است. يكى از احكام متفاوت بين زن و مرد در اسلام، مسئله ستر بدن در حالات گوناگون است. و با توجه به اختلاف در پوشش، در حكم نگاه كردن هم با يكديگر متفاوت هستند. بحث پوشش براى زن و مرد در دو حالت طرح مى شود:

الف- در حال عبادت؛ مثل نماز و طواف صرف نظر از وجود يا عدم ناظر.

ب- در برابر ديگران‌

در مورد پوشش در حال نماز، فقها گفته اند آنچه برمرد لازم است كه آن را بپوشاند حتى در خلوت، همان است كه در مقابل ناظر محرم بايد بپوشاند، يعنى عورتين.