را به حد اقل برساند و تا حد امكان به همان حال نگه دارد. تنش موجب رنج يا ناراحتى است در حالى كه رهايى از تنش موجب لذت يا آرامش است. بنابراين مى توان گفت كه هدف اصل لذت، رفع آزار و يافتن لذت است. اصل لذت مورد خاصى ازتمايل كلى است كه در تمام موجودات زنده يافت مى شود و هدف آن حفظ ثبات در برابر اختلالات درونى و خارجى است.

2- دو فرايندى كه بوسيله آنها نهاد، تنش را رفع مى كند، يعنى فعاليت حركتى براساس ا نگيزه ناگهانى و تجسم سازى (تشفى آرزو) براى رسيدن به هدفهاى بزرگ تكاملى بقاء و تكثير، كافى نيستند. انعكاس ها و اميال نه براى شخص گرسنه، غذايى توليد مى كنند و نه براى كسى كه انگيزه جنسى دارد، جفتى بوجود مى آورند. در واقع، رفتارى كه بر اساس انگيزه ناگهانى باشد ممكن است با ايجاب كردن مجازات به وسيله دنياى خارج، منتج به افزايش تنش (رنج) شود. بشر بايد در تكاپوى يافتن غذا، جفت جنسى و عوامل ديگرى كه براى زندگى لازم است، باشد، مگر اينكه مانند دوران طفوليت، پرستار و قيم دائمى داشته باشد. براى اينكه شخص، اين فعاليتها را با موفقيت انجام دهد ناچار است كه واقعيت خارجى (محيط) را بپذيرد و با انطباق با آن يا تسلط بر آن از دنيا آنچه را كه احتياج دارد به دست آورد. اين داد و ستد بين شخص و دنيا، دستگاه روانى جديدى را به وجود مى آورد كه «خود» نام دارد ....

3- سومين بنياد عمده شخصيت، «فراخود» است كه جنبه اخلاقى يا معنوى شخصيت را تشكيل مى دهد. «فراخود» بيشتر معرف آرمان است تا واقعيت و بيشتر به سوى كمال مى گرايد تا واقعيت يا لذت. «فراخود»