شما شرط شرعى نيست و ما روى باور خود از شما تقليد مى كنيم. دليل من در نپذيرفتن تقليد مؤمنين و اصدار فتوى سه چيز بود:

اول: مقدارى نقص در حافظه ام بخاطر مشكلات دوران جهاد و اذيتى كه در ايران شدم، نمايان شده بود، در حاليكه از نوجوانى تا آن وقت من از حافظه خوبى (اگر نگويم بسيار خوبى) برخوردار بودم، و اين اندازه ضعف حافظه موجب احتياط در دورى از فتوى دادن مى شد.

دوم: ترسيدم كه در پاره اى از فتاوى تقصيرى از من سر زند كه روز قيامت مورد مؤاخذه قرار بگيرم، در حالى كه پس از فوت آقاى خويى مرحوم و آقاى امام خمينى مرحوم تا چهل يا بيشتر از چهل رساله عمليه (توضيح المسائل ها) تأليف و چاپ شده بود و لزومى به رساله عمليه من احساس نمى شد. و مسلما عده از مؤلفين اين رساله ها حق اصدار فتوى را نداشتند، ولى فقدان نظم و قانون در حوزه هاى علميه ما در عصر حاضر اين زمينه را براى اين عده كم تقوى فراهم ساخته تا خود را به عنوان مراجع فتوى معرفى نمايند.

سوم: نظر من در حجيت اخباراحاد با نظر بسيارى از فقهاى محترم ما

فرق دارد و طبعا فتاوى من با فتاوى آنان اختلاف پيدا مى كند، و من از اظهار آن فتاوى وحشت دارم و اين اختلاف نظر در پاره اى از مسايل اعتقادى و علم كلام و مسائل علم رجال نيز وجود دارد و من جرأت ندارم كه يك نوع فقه جديد و عقايدى را به مردم معرفى كنم كه احتمالا پس از مرگ من يك نوع مذهب جديدى بوجود بيايد كه در فرض اشتباه بودن آن باعث گمراهى مؤمنين بگردد. نعوذبالله منه. ولى فعلًا كه مرجعيتى بين عوام ندارم تا حدودى آراى خود را شجاعانه ابراز داشته ام.