مى كنند نداشتند. اين كودكان در مدت كوتاهى شروع به ابداع علائم خاصى به منظور تفهيم و تفاهم فيمابين كردند.

شمار واژگان اين زبان علامتى در آغاز محدود بود و تكلم با آن به صورت شكسته بسته صورت مى گرفت اما اكنون بعد از گذشت شانزده سال اين زبان علامتى به صورت يك زبان تمام عيار درآمده و مطالعات دقيق زبان شناسى دانشگاه راجرز در خصوص ساختار اين زبان نشان داده كه اين زبان از يك ساخت گرامرى دقيق مشابه با پيشرفته ترين زبانهاى گفتار و متعارف برخوردار است و به خوبى به زبانهاى ديگر قابل ترجمه است و مى تواند مفاهيم اين زبانها را به الفباى خود ترجمه كند.

كودكانى كه به اين زبان پيشرفته علامتى مجهز شده اند، قادرند انديشه هاى دقيق نظير شوخيها و مزاح ها يا اشعار و حكايات تاريخى و امثال آنرا براى يكديگر و يا مخاطبان ثالث بازگو كنند.

ظهور اين زبان جديد در ميان كودكان نيكاراگوئه تأييد نكته اى است كه چامسكى سالها پيش متذكر شده بود و آن اينكه فقدان محرك مانعى در راه يادگيرى زبان توسط افراد انسانى نيست.

نكته جالب ديگرى كه در تجربه كودكان ناشنواى نيكاراگوايى مشاهده شده آنست كه در ميان اين كودكان نظير كودكان شنوا آن دسته از كودكان كه درسنين كمتر از 5 سال شروع به يادگيرى زبان علامتى بكنند تسلط فوق العاده اى در آن بدست مى آورند اما هرچه كه سن شروع فراگيرى و زبان بالاتر رود نظير افراد مسنى كه مى خواهند زبان تازه اى فرا بگيرند كار يادگيرى اين زبان جديد با كندى و آهستگى بيشترى انجام خواهد شد.