بلى مطلقاً سؤال جسمانى ممتنع نمى‌شود بلكه با فرض وضع مذكور ممتنع مى‌گردد، وگرنه خداوند به هزار و يك وسيله بر احياى مجدد سلولهاى مغزى و ادامه حيات و فعاليت آن قدرت دارد. ولى هيچ دليل محكمى وجود ندارد كه همه اين ممكنات را واقع بدانيم.

بعضى از نويسندگان در اين موارد معتقدند اجزاى اصلى بدن جمع مى‌شوند و روح به آنها تعلق مى‌گيرد، نه اينكه همه اعضاى جسم سوخته، جمع شوند.

فخر رازى درباره رزق شهدا كه اجسادشان در قبر افتاده است ميگويد: اما عندنا فالبنية ليست شرطا فى الحياة و لا امتناع فى إنّ الله يبعد الحياة الى كل واحد من الذرات و الاجزاء الصغيرة من غير التركيب و التاليف و اما عند المعتزلة فلا يبعد ان يعيد الله الحياة الى الاجزاء التى لا بد منها فى مائية الحياة بغير الاطراف ... (انظر ص 204 ج 6 البحار).

يك مؤيد براى جواب و جزاى جسمانى وجود دارد و آن وقوع سؤال و جواب در قبر است‌[1] اگر روحانى مى‌بود: اين كار در هوا هم ميسر بود و لزومى نداشت كه تنها در قبر صورت گيرد.

مگر اينكه گفته شود قبر، خانه دائمى روح، يا بدن برزخى، مى‌باشد، حتى اگر بدن دنيوى بپوسد.

[1] - كه از روايات مفهوم است فانظرها فى البحار.