آدمى را گر نبودى عقل و جان‌

كى شرافت داشتى بر اين آن‌

گر بديدى حس حيوان شاه را

پس بديدى گاو و خر الله را

نيست اندر عنصرش حرص و هواء

نور مطلق زنده از عشق خدا

آن دو قوم آسوده از جنگ و خراب‌

اين بشر با دو مخالف در عذاب‌

بعد نو ميدى بسى اميد ها ست‌

از پس ظلمت بسى خورشيد هاست‌

سوف ترى اذ انجلى غبار

افرس تحتك ام حمار

بينى و بينك انّى ينازعنى‌

فارفع بلطفك انى من البين‌

حجاب چهره جان مى‌شود غبار تنم‌

خوشا دمى‌كه از اين چهره پرده بر فگنم‌

از تو با مصلحت خويش نمى پردازم‌

اين محال است كه در خود نگرد هركه تو ديد

دام سخت است مگر يار شود لطف خدا

ورنه انسان نبرد صرفه ز شيطان رجيم‌