بيند كه با استفاده از آن مى تواند هميشه يك افغانستان نا آرام با بستر نامناسب براى حضور نيرو هاى ناتو را داشته باشد، و از اين رهگذر به سيطره خود بر همسايه قديمى ادامه داده و توقعات سياسى اش حصول گردد.

البته كارشناسانى چون" ماروين جى. وينبام(Marvin G .Weinbaum) "- كارشناس مؤسسه خاور ميانه امريكا- با اين نظريه موافق نيستند؛ او معتقد است كه پاكستان دو استراتژى را در پيش گرفته است: اول، سياست رسمى افزايش ثبات در افغانستا؛ دوم، سياست غير رسمى حمايت از گروه هاى تندرو براى فريب دادن و آرام كردن مخالفين سياسى در داخل كشور؛ كه البته دومين مورد موجب تضعيف اول مى شود." شجاع نواز" هم معتقد است كه نوعى دوگانگى درI S I براى حمايت يا عدم حمايت از القاعده وجود دارد؛ اما در هر صورت، مقامات ارشد پاكستان ترجيح مى دهند كه طالبان افغانسان را به چشم دشمن نبينند.

يكى ديگر از نقاط تنازع پاكستان با هند، مربوط به حادثه بمبگذارى نوامبر 2008 بمبئى است؛ مقامات هندى به شدت از اين قضيه خشمگين بوده وI S I را حامى" لشكر طيبه" كه مسئول آن حادثه بود، مى دانند. پاكستان نيز در ابتداء انكار نكرد، اما در فبرورى 2009 اعلام كرد كه طرح حادثه در خاك اين كشور صورت گرفته و براى دلخوشى هند، چند تن از مقامات مذهبى داخل كشور را بازداشت كرد. از طرفى" كتى گانون"- خبر نگار آسوشيتد پرس- معتقد است كه حمايت‌I S I از بمبگذارى بمبئى خيلى بعيد به نظر مى رسد، چرا كه اين سازمان ارتباط خود با تروريست ها را بسيار محدود كرده است. تشديد تيرگى روابط فقط محدود به اين قضيه نيست، چرا كه بسيارى از موارد اين چنينى از سوى مقامات هندى به‌I S I منتسب است، و اين تشدد از مجموع آن ها نشأت مى گيرد.