نگارنده دو مرتبه در عمر خود به فكر خود كشى افتاد ولى تصميم نگرفت، چون خودكشى در دين اسلام حرام است.

اول شبى كه از قندهار به كابل آمده بودم و ميزبان مرحوم من مرا براى تفريح به باغ بالا برده بود كه از راديو سقوط بيت المقدس و اشغال آن توسط يهودى ها را شنيدم، آن قدر به من تأثير كرد كه به فكر خودكشى افتادم.

دوم شبى كه در منزل خود در بازار توبخانه قندهار از اسارت لشكر پاكستان شرقى و تسلط هندى ها بر آن باخبر شدم، باز همان حالت روحى سقوط بيت المقدس، براى من رخ داد. انا لله و انا اليه راجعون.

بعضى از منابع خبر رسانى مى گويند كه پاكستان تا كنون (19/ 6/ 1394 ش) دو هزار تن از افراطى ها را اعدام كرده است و يك صد هزار تن محكوم به اعدام شده اند؛ قسمتى از دستگاه دولت كه مسئول پرورش افراطى ها و اصدار آن به كشور هاى همسايه است اگر به راستى در صدد اصلاح كار برآمده باشد، خدمت بزرگى به كشور و ملت خود و دولت هاى همسايه خود خواهد نمود، ولى من چنين باورى ندارم، ممكن است نظام فعلى پاكستان قربانى افراطى هاى دست پروده خود بگردد.

نقص مهم ديگر دولت هاى پاكستان اين است كه زبان مادرى غالب مردم اردو است، ولى زبان رسمى دولت ها در طول عمر پاكستان (تقريبا 67 سال) انگليسى بوده و اردو را خوب بلد نيستند؛ بلكه جمعى از سياست مداران و دانشگاهيان صحبت با اردو را نوعى براى خود عقب افتادگى و عيب مى‌دانند، كه عمق فاجعه روانى آنان را آشكار مى سازد. اتفاقا در همين روز ها كه من اين قسمت از كتاب فعلى خود را مى نويسم، داد گاه عالى پاكستان دستور داد بايد تمام قوانين پاكستان به زبان اردو ترجمه شود، و تعليمات ليسه ها و دانشگاه ها و كار هاى دولت و حتى سخنرانى هاى رييس جمهور و نخست وزير هم به لغت‌