از منابع ديگر كهن مثل شاهنامه فردوسى نيز به دست مى‌آيد كه در عهد ساسانى ها، پوشش سر و رو علاوه بر بدن شايع بوده است.

از مجموع آثار بر مى‌آيد كه علاوه بر محافظت در برابر سرما و گرما، عامل حياء هم در مسأله پوشش مؤثر بوده است، و گرنه مى‌بايد در هنگام اعتدال هوا و در ميان بسيارى از اقوام، پوشش يا حذف مى‌شد و يا به حد اقل مى‌رسيد.

نكته ديگر اينكه حد لباس زن هميشه بيشتر از مرد بوده است، و اين خود دليلى است بر اينكه لباس تنها سپر سرما و گرما نبوده و نيست، و گرنه در مرد و زن به يك ميزان بود، بلكه در زنان كمتر؛ چرا كه چربى زير پوست آن ها بيشتر و تأثير پذيرى از سرما و گرما كمتر است.

يكى از احكام متفاوت بين زن و مرد در اسلام مسأله ستر بدن در حالات گوناگون است، و با توجه به اختلاف در پوشش، در حكم نگاه كردن هم با يكديگر متفاوت هستند. بحث پوشش براى زن و مرد در دو حالت طرح مى‌شود:

الف. در حال عبادت؛ مثل نماز و طواف صرف نظر از وجود يا عدم ناظر.

ب. در برابر ديگران.

در مورد پوشش در حال نماز، فقها گفته اند: آنچه بر مرد لازم است كه آن را بپوشاند حتى در خلوت، همان است كه در مقابل ناظر محرم بايد بپوشاند؛ يعنى عورتين.

اما پوشش زن در حال نماز بسى بيشتر است، و بايد تمام بدن و سر و مو ها را بپوشاند، تنها گردى صورت كه در هنگام وضو بايد شسته شود و دست ها تا مچ و پاها تا ابتداى ساق استثنا مى‌شوند.

صاحب جواهر مى گويد: مستفاد از اصل و نص روايات و فتاوا فقط لزوم پوشاندن عورت مرد در نماز است. و زن در حال نماز بايد كل بدن را غير از صورت و دست ها و روى پاها- كه در مورد روى پاها اختلاف وجود دارد- را