و همين خضوع و تسليمى آنها به تسبيح تعبير شده و بهمين معنى سجده موجودات هم تفسير شده در قرآن است كه از براى خداوند سجده ميكند آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است.

ج- تسبيح بمعناى تنزيه و تبرئه از عيب و نقص است، نظام موجودات و اتقان بديع و با حكمت آن دليل بر كمال علم و قدرت و حكمت خداوند است و ذات مقدس او را از نقص تنزيه ميكند نگارنده هر چند هر سه نظريه را در حد ذات خودش صحيح ميداند، يعنى كائنات دلالت بر- وجود خداوند دارند، اشياء همه تحت اراده حضرت حق مسخرند و نظام عالم خداوند را از عيب و نقص برى ميدارد ولى تمام اينها به تسبيح مربوط نيست زيرا:

اولا تفسير باين معانى خلاف ظاهر است.

ثانيا خداوند ميفرمايد: وَ إِنْ مِنْ شَيْ‌ءٍ إِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لكِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ. هيچ چيزى نيست مگر اينكه تسبيح خدا را با حمد او بجا مى‌آورد ولى شما تسبيح آنها را نمى‌فهميد. اگر معناى تسبيح معانى فوق باشد كه تسبيح مفهوم ما است نه مجهول.

ثالثا معانى فوق هميشه ثابت است در حاليكه در بعضى از آيات قرآن مجيد تسبيح بعضى از موجودات را بصبح‌