فصل بيست و هفتم: انبياى جهادگر

شايد اكثر انبياى گرامى (ع) براى تثبيت دين خدا به جهاد نپرداخته باشند و سر آن ظاهرا قلت پيروان و كثرت مخالفين بوده است و نصرت و پيروزى و غلبه آنان بر مخالفين توسط آيات سماوى و زمينى كه منجر به استيصال و هلاك مى‌شد صورت مى‌گرفت.

شامل‌ترين ايه‌ى كه درباره جهاد انبياى گذشته- سلام الله على نبينا و آله و عليهم- در قرآن وجود دارد اين آيه است:

وَ كَأَيِّنْ مِنْ نَبِيٍّ قاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ ... (آل عمران 146)

چه بسا انبيايى كه گروههاى زيادى همراى آنان به كار- زار پرداخته‌اند ... اين آيه مى‌رساند كه جمعى از انبياء جهاد و قتال نموده‌اند ولى معلوم نيست كه تنها جهاد دفاعى بوده و يا جهاد ابتدايى را نيز بجا آورده‌اند.

تهديدى كه سليمان (ع) بلقيس را به اعزام لشكرهاى فراوان نمود (نمل 37) دلالت دارد كه در شريعت سليمان جهاد ابتدايى مشروعيت داشته است و اما اينكه سليمان با كافران جهاد نموده است يا نه فعلا دليل معتبرى به نظر نگارنده نمى‌رسد.

أَ لَمْ تَرَ إِلَى الْمَلَإِ مِنْ بَنِي إِسْرائِيلَ مِنْ بَعْدِ مُوسى‌ إِذْ قالُوا لِنَبِيٍّ لَهُمُ ابْعَثْ لَنا مَلِكاً نُقاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ... فَلَمَّا كُتِبَ عَلَيْهِمُ الْقِتالُ ... فَهَزَمُوهُمْ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ قَتَلَ داوُدُ جالُوتَ ... (بقره- 246- 257)

ازين آيه استفاده مى‌شود كه در دوره يكى از انبياى بعد