فصل بيست و پنجم: محارب و مفسد

قال الله تعالى‌ إِنَّما جَزاءُ الَّذِينَ يُحارِبُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ يَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَساداً أَنْ يُقَتَّلُوا أَوْ يُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَيْدِيهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلافٍ أَوْ يُنْفَوْا مِنَ الْأَرْضِ ذلِكَ لَهُمْ خِزْيٌ فِي الدُّنْيا وَ لَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذابٌ عَظِيمٌ إِلَّا الَّذِينَ تابُوا مِنْ قَبْلِ أَنْ تَقْدِرُوا عَلَيْهِمْ فَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ‌ (مائده 33- 34)

جزاى آنانكه با خدا و رسولش محاربه مى‌كند و سعيدر فساد در روى زمين دارند، فقط اينست كه كشته يا به دار آويخته شوند با دست‌ها و پاهاى‌شان (از دو طرف بدن، مثلا دست راست و پاى چپ) بريده شود و يا تبعيد شوند، اين خوارى آنان در دنيا است و در آخرت عذاب بزرگى براى آنانست، مگر آنانيكه قبل از قدرت يافتن شما بر ايشان (از محاربه و فساد) توبه كنند كه خداوند آمرزنده و مهربان است.

براى صدق محاربه و فساد مى‌توان به موارد زير اشاره نمود:

1- ايجاد خوف و وحشت و ترس و رعب در ميان مردم يك شكور و يا يك شهر و حتى يك قريه و يك منطقه و همچنين ايجاد عداوت و بدبينى ميان مردم كه منجر به جنگ و خونريزى مى‌شود.

هركس در پى انجام اينگونه اعمال قبيح باشد از جمله تلاش كنندگان در فساد در روى زمين (مفسد فى الارض) به حساب مى‌آيد.

2- نابودى مراكز دينى و يا تضعيف آنان، و توطئه عليه علماى پاك اسلامى و بدنام ساختن آنان و جلوگيرى از تطبيق‌