فصل پانزدهم: جهاد با منافقين‌

يا أَيُّهَا النَّبِيُّ جاهِدِ الْكُفَّارَ وَ الْمُنافِقِينَ وَ اغْلُظْ عَلَيْهِمْ وَ مَأْواهُمْ جَهَنَّمُ وَ بِئْسَ الْمَصِيرُ (تحريم 9 توبه 73) اى نبى با كفار و منافقان جهاد كن و بر آنان سخت بگير جايگاه‌شان دوزخ است، آنچه كه از سيره عملى حضرت پيامبر اكرم (ص) روشن و ثابت است اينست كه آنحضرت با منافقين در تمام عمر شريفش در مدينه منوره و خارج آن قتال نفرموده است و نه بآن امر فرموده است. منافقين كسانى اند كه كلمه شهادتين را بر زبان جارى مى‌سازند و بظاهر طرفدار نظام و يا حكومت اسلامى ميباشند ولى واقعا بحقانيت اسلام و يا اساسا بخداوند ايمان و اعتقاد قلبى ندارند، بنابرين تا زمانى كه منافقين افسادى نكنند و عنوان ديگرى بر آنان مترتب نشود قتال با آنان واجب بلكه مشروع نيست و بهمان اقرار ظاهرى شان باسلام بسنده ميشود. عليهذا جهاد با آنان را بايد به ارشاد آنان باسلام و باعتقاد پيدا كردن بآن و بانجام دستورات عملى آن و يا به كنترول و بحصار درآوردن آنان از ارتباط با كفار و دشمنان اسلام و ضربه زدن بدولت و جامعه اسلامى و يا بهردو تفسير كرد. پس جهاد مامور به در آيه شريفه دو مصداق پيدا ميكند، يكى قتال و كارزار دومى مراقبت و ارشاد. در تفسير برهان‌[1] به نقل از تفسير على بن ابراهيم بسند صحيح از امام باقر (ع) چنين نقل ميكند:

جاهد الكفار و المنافقين بالزام الفرايض.

يعنى با منافقين در ملزم ساختن آنان بانجام آنچه را كه خداوند واجب نموده است جهاد كن، يعنى بر منافقين در بجا آوردن تكاليف‌

[1] ؟؟؟