فصل چهاردهم: جهاد با طايفه باغيه‌

قال الله تعالى: وَ إِنْ طائِفَتانِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُما فَإِنْ بَغَتْ إِحْداهُما عَلَى الْأُخْرى‌ فَقاتِلُوا الَّتِي تَبْغِي حَتَّى تَفِي‌ءَ إِلى‌ أَمْرِ اللَّهِ فَإِنْ فاءَتْ فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُما بِالْعَدْلِ وَ أَقْسِطُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَيْنَ أَخَوَيْكُمْ وَ اتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ‌ (حشرات 9- 10).

اگر دو دسته از مؤمنين با هم بجنگند بين آنان اصلاح نمائيد و اگر يك دسته سركشى كرد (و حق را قبول ننمود) با او بجنگيد تا بفرمان خدا برگردد، اگر (بحق) برگشتند بين آنان بعدل صلح نمائيد خداوند طرفداران عدالت را دوست دارد، تنها مؤمنين برادر همديگرند بين دو برادر خود اصلاح نمائيد و از (معصيت) خدا بپرهيزيد تا مورد رحمت قرار گيريد.

ششمين مورديكه جنگيدن واجب كفايى است، جنگ با طائفه (قوم حزب، دولت، گروه) باغيه است كه برخلاف موازين اسلامى زور- گوئى ميكنند و عليه طائفه ديگر ميجنگند، و اصلاح مصلحين را قبول نمى‌كنند، لذا بر مسلمانان واجب است تا رجوع نمودن باغيان از تجاوز و بغاوت بفرمان خداوند با آنان بجنگند و بظلم خاتمه دهند. كشتن باغى در فرض آيه مباركه هرچند جايز است ولى مال او و ناموس او محترم است و حتى اسلحه‌ايكه آلت تجاوز او بوده و بدست جهادگران مى‌افتد مال باغى ميباشد على الاحوط و به عبارت ديگر جواز و يا وجوب كشتن مستلزم جواز تصرف در مال او نيست چون اين سركشى و بغاوت ايمان مؤمن را از بين نمى‌برد