سكوت كرده‌اند نه اينكه فتواى آنان عدم جواز مبارزه بوده است و لذا مشهور است كه عمل مجمل و بى‌زبانست. و بعبارت ديگر مبارز و جهاد وقتى واجب ميشود كه احتمال پيروزى برود ورنه مجرد قيام و خون‌ريزى خصوصيتى ندارد و ازين جا سر قعود ائمه اهل البيت (ع) نيز آشكار ميشود، هركس بخواهد از عمل ائمه اهل البيت عدم وجوب اين‌گونه جهاد را اثبات نمايد لازمست كه ابتدا؛ قدرت- آنان را بر تغيير رژيمهاى اموى و عباسى اثبات كند كه مسلما نميتواند، امام حسين (ع) احتمال پيروزى خود را بهمكارى مردم كوفه ميداده است خصوصا كه يزيد پايگاه مردمى نداشته و از شهرت معاويه برخوردار نبوده است وقتى كه از پيروزى خود مايوس گرديده راه بازگشت براى او وجود نداشته است. يا بعلت صدمه رسيدن كلى باسلام از ترك جهاد او و يا به خاطر علم داشتن او باينكه بنى اميه بهرحال او را بشهادت ميرسانند.

5- پاره‌اى از روايات كه از طرق شيعه و سنى درين مورد وارد- شده است كه از آن عدم جواز قيام مسلحانه استفاده ميشود، ما عجا- لتا بعضى از آنها را درين جا نقل ميكنيم:

الف از طريق شيعه:

(اول) صحيح عبص، درين روايت معتبر السند امام صادق (ع) در ضمن كلمات خود مى‌فرمايد: اگر كسى از ما (بنى هاشم) نزد شما بيايد (و- از شما تقاضاى قيام مسلحانه كند) نگاه كنيد كه بر چه اساس خروج مى كنيد و نگويد زيد[1]

خروج كرد همانا زيد عالم و صادق بود و شما را بسوى خود دعوت نمى كرد و تنها شما را بسوى الرضا از خاندان پيامبر (ص) ميخواند اگر پيروز ميشد بآنچه كه شما را خوانده بود وفا مينمود، او بر يك قدرت متمركز خروج نمود كه آن را از هم بپاشد (كه نتوانست) ولى‌

[1] زيد پسر امام چهارم على بن الحسين سجاد( ع) است كه بر هشام خليفه اموى خروج كرد و در سال( 121) هجرى بعمر چهل و دو- سالگى شهيد شد و چهار سال بر سردار بود.