على از يك طرف «لشكركش وجود» است و از مرگ هراسى ندارد و از جانب ديگر «سردار اتقيا» است.

در ميدان جنگ، سردار همه پهلوانان و لشكركشان و در ميدان پاكى و طهارت نفس، سردار اتقيا عليست. سعدى خيلى زيبا اين صفات متضاد را يكجا جمع مى كند تا ابعاد وجودى على را بيان كند.

آن لحظه اى هم كه على به سمت مسجد به راه افتاد خبر داشت كه چه واقعه اى در راه است. اين يك موضوع علمى است كه در اينجا مجال بيان كامل آن نيست. خلاصه: على خبر داشت كه كشته مى شود، پيامبراكرم (ص) به او خبر داده بود كه «على جان! تو در راه خدا كشته مى شوى و محاسنت به خون سرت خضاب مى شود»، شقى ترين اولين در امتهاى گذشته كسى بود كه شتر صالح را پى كرد و شقى ترين آخرين كه در امت من است، عبدالرحمن بن ملجم است كه محاسن تو را به خون سرت خضاب مى كند. پس على از سرنوشت خود آگاه بود. گاهى اوقات دل على تنگ مى شد و اين كره زمين ظرفيت جهان على را نداشت؛ ميگفت: اين اشقى الآخرين چه شد؟!! چرا نيامد واين محاسن مرا به خون سرم خضاب نكرد؟ روح مقدس على يكسره ميل پرواز به سوى ملكوت اعلى را داشت.

على در شب 19 رمضان تمام شب را بيدار بود و به سوى آسمان نظاره مى كرد و مى گفت: به خدا قسم! نه به‌