جمع آنها بيشتر است و اين ادّعا غريب است. و جواب آن اين است كه قياس در لغت نمى‌شود.

لذا در اصول فقه اوّلى را مطلق و دوّمى را عام مى‌گويند و عموم از اطلاق قوى تر است بازهم مسأله قابل غور و دقت بيشتر است.

راغب در ادامه از إمام صادق (ع) مطلبى را نقل كرده است كه هر دو نقل او مرسل و بى سند است. و مضمون حديث إمام صادق (ع) اين است كه: مراد از عالمين إنسان‌ها است و هر إنسان عالم صغير است كه به هيئت عالم كبير آفريده شده است و اين حديث معناى جديدى براى عالميان إثبات مى‌كند.

كلمه عالمين طبق حساب سريع نگارنده 73 مرتبه در آيات قرآن مجيد به كار رفته كه به معناى إنسان تنها آمده ولى در بعضى موارد ظرفيت شمول را براى إنس و جن دارد و در بعضى موارد ظرفيت همه جهان و جهانيان (كون و أكوان عربى) را دارد. والله العالم.

رحمت و عذاب‌

«نَبِّئْ عِبادِي أَنِّي أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِيمُ، وَ أَنَّ عَذابِي هُوَ الْعَذابُ الْأَلِيمُ» (الحجر: 49 و 50)

در اين دو آيه و چند آيه ماقبل آن آمده است كه بندگان با تقواى من؛

اولًا: شيطان بر آنان تسلّطى ندارند و تسلّط او بر گمراهانى است (كه به إختيار خود از شيطان پيروى مى‌كنند)؛

ثانياً: وعده‌گاه دسته‌ى دوم، جهنمى است كه هفت در دارد و هر در آن، براى جمعى از آنان است؛

ثالثاً: متّقى ها در باغها و چشمه هاى (آن) باهم مى باشند كه به سلامتى و براى هميشه و بدون رنج و خسته‌گى آنجا هستند (زندگانى مطلوبى دارند) رسول من به بندگان من خبر بده كه من بسيار آمرزنده و مهربانم و محققاً عذاب من عذاب دردناك است؛