در عصر ما كه دوربين هاى قوى رو به توسعه است و براى كشف ستاره ها و كهكشانها در فضا قرار گرفته اند و از طرف ديگر ذره بين هاى دقيق اختراع شده كه موجودات ريز در آب و خاك و آب و غيره ديده مى‌شوند، اين گونه مطالب عادى است، ولى در عصر قرآن اين گونه خطاب ها معجزه است.

شبيه اين آيه آيه اى ماقبل آنست: «وَ يَجْعَلُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لا يَعْقِلُونَ» (يونس: 100)

خداوند پليدى را بر كسانى وارد مى‌سازد كه از عقل خود استفاده نمى‌كنند (و عقل بى تعقّل دارند) امروز همه مى دانيم كه علم و ادراك از غذاى بدن إنسان مهم تر است و همه‌ى ترقّيات علمى از بركت تعقّل است و تعقّل رفتن به سوى علم است.

اختصاص علم غيب به الله تعالى‌

«تِلْكَ مِنْ أَنْباءِ الْغَيْبِ نُوحِيها إِلَيْكَ ما كُنْتَ تَعْلَمُها أَنْتَ وَ لا قَوْمُكَ مِنْ قَبْلِ هذا فَاصْبِرْ إِنَّ الْعاقِبَةَ لِلْمُتَّقِينَ» (هود: 49)

آنها (حكايت نوح و قوم او) از خبرهاى غيبى است كه تو و قوم تو آنها را نمى‌دانستيد پيش از اين (وحى من).

حقيقت اين است كه علم غيب- خارج از ادراك عقل و حواس- مخصوص به ذات پروردگار است و براى مخلوق ادراك و فهم آن ممتنع ذاتى و غير ممكن است.

إنسان‌ها و تمام مخلوقات شاعر و فاهم و صاحبان حواس هاى پنجگانه يا كمتر و يا بيشتر چيزى كه از مشاعر و عقل و حواس بيرون باشد چگونه درك مى‌كنند، اگر خدا به آنان مطلب غيبى را بطريقى از طرق- وحى، الهام، ايجاد مقدمات علم در روح و غير ذالك- بيان مى‌كند، به مجرد بيان حق، ديگر آن مطلب، غيب نيست و تبديل به مشهود مى‌گردد أنبياء و همه‌ى اصناف مخلوق دانا در امكان فهم آن يك سان هستند ولى مطلب تا وقتى غيبى باشد فهم آن مخصوص واجب الوجود و براى ممكن الوجود ممتنع است.