تنها جوابى كه فعلا به نظرم مى‌رسد اين است كه: آيات محرمه چهار چيز، تاريخ نزول آنها پيش از تاريخ آياتى بوده باشد كه خوردن چيز هاى ديگر را حرام كرده باشد.[1]

بنا براين بين اين دو دسته‌ايات اختلافى وجود ندارد. وهمچنين احاديثى كه گذشت و اقسامى از حيوانات را حرام كرده، بعد از تاريخ نزول آيات حرام كننده چهار چيز باشد. والله العالم.

ولى حديث ذيل احتمال تقدم نزول آيات مشاراليه را بر آيه 157 سوره اعراف مخدوش مى‌سازد: «محمد بن مسلم بسند صحيح از إمام باقر (ع) نقل مى‌كند كه از ايشان حكم درندگان و پرنده و وحوش سؤال شد، ايشان فرموند: «غير از آنچه كه قرآن (خوردن آن را) حرام كرده حرام نيست.» سپس اين آيه را قرائت فرمود: «قُلْ لا أَجِدُ فِي ما أُوحِيَ إِلَيَّ مُحَرَّماً (الأنعام: 145)[2] معجم الاحاديث المعتبرة ج 7/ 433

حقيقت اين است كه آيات مشاراليه و اين حديث با احاديث معتبرى كه گذشت اصنافى از حيوانات زمينى و پرندگان و اقسامى از ماهيها را حرام نموده تعارض دارند و شهرت فتوايى در نظر من فاقد حجيت و ترجيح مى‌باشد. و تفصيل در اين مسأله محتاج به تأليف رساله جداگانه مى‌باشد. والله العالم بواقع الحال.

برترى هاى ذبح شرعى‌

ذبح شرعى روشى براى حلال شدن (روبه قبله قرار دادن بردن نام مبارك خداوند كه اختصاص دارد براى مسلمانان) و پاكيزه شدن (استفاده از چاقوى تيز و بريدن اوداج اربعه) گوشت حيوان است. در ذبح اسلامى شكافى در عرض يك ثانيه بر روى گردن انجام مى‌شود

[1] - مأكولات محرمه در كتاب ديگر نگارنده حدودالشريعة مجلد اول در ماده أكل طبع سوم از ص 68 به بعد ذكر شده است.

[2] - وسايل ج 16/ 394 طبع متوسط بيست جزئى.